Bos

Ik woon een weekje in een bos. Nee,niet meer in Drenthe. Drenthe is verhuisd naar Frankrijk, ver weg, bijna dat hele land door. Twee dagen rijden of met het vliegtuig. Dat zit er allebei even niet meer in. Dus het dichterbij gezocht. Minder dan een uurtje rijden verpozen wij in een lieflijk boshuisje. Als het huisje in Duitsland had gestaan was het vast en zeker niedlich geweest. Anders dan thuislaten we hier de luiheid rustig toe slaan. We leven normaal al niet erg snel, maar nu gaat alles nog een beetje trager. Bij de zeer draaglijke traagheid van het bestaan heeft niet alleen ons dagritme zich aangepast. We slapen lang uit, lunchen  als de tijd daarvoor eigenlijk al voorbij is en voor we in het dorp boodschappen gaan doen is er eerst nog dat terras waar we profiteren van het lente-oefeningen van de zon. Die slaagt er al aardig in te doen waarvoor wij hem bedoeld vinden: schijnen.
De traagheid van het bestaan wordt gedeeld door de wifi die het internet een paar versnellingen lager zet en ook de digitenne die voor tv-beelden moet zorgen lijkt ook wel aan vakantie toe.
Het aardige van ons huisje is vooral de plaats waar het staat. Midden in het bos, dat misschien wel niet een echt bos is, maar de vele hoge bomen rond het huisje zijn zo gerangschikt dat zij samen er uitzien als een echt bos dat je door de bomen heen ziet. Die bomen zijn ook de uitgekiende schuilplaats voor tientallen, misschien zelf wel honderden vogels en vogeltjes,die gezamenlijk niet alleen voor een lunchconcert zorgen, maar ook voor een ochtend optreden en een matinee verzorgen en de dag eindigen met een langzaam uitstervende serenade. En op die vogelmuziek dansen de citroenvlinders en koolwitjes hun onverwachte choreografie. Hoog in de lucht trekken vliegtuigen een wit spoor dat nog eens bevestigt hoe blauw de lucht wel is.
Hier in het bos lijkt alles, als je niet beter wist, te kloppen.