Boorgeluid

Ik had mij gisteren een rustige middag beloofd. In de tuin, met een boek. Het is er niet van gekomen. Mijn tuin werd ingewisseld voor die van vrienden 35 kilometer verderop en het boek, op zich boeiend genoeg (Moederkerk van Jos Palm) voor een luie hangmat. Zo’n lekkere niks doen middag in de schaduw van een hoge boom. Een beetje kletsen, kopje thee drinken, nog een beetje kletsen en verder lekker niks anders dan een oude vriendschap koesteren. Wat kan het leven toch gemakkelijk zijn.
Hoe anders lijkt de dag van vandaag zich te ontplooien. Om half acht werden we wreed uit onze slaap gehaald. Het huis naast ons is verkocht en zal danig gerenoveerd worden. Nieuwe leidingen er in, verwarming geïnstalleerd. Vandaag zijn twee mannetjes gekomen en zijn de werkzaamheden begonnen.  Boren, hakken, weer boren. Het lied van de arbeid weerklinkt in al zijn facetten. Van bonkend hameren tot snerpend schuren. De muren zijn zo dun dat het lijkt of ze in ons huis bezig zijn. De dag is begonnen!
Het wordt een bezig dagje met twee medische afspraken. In de ochtend de driemaandelijkse controle bij de huisarts, vanmiddag bij de cardioloog een voortgangsgesprek. En daar tussendoor  nog de begrafenis van een oude vriend van vroeger. Ooit was hij in een turbulente periode een baken. Goed voor lange gesprekken over hoe nu verder. Een charmante man is niet meer. Twee weken geleden sprak ik hem nog. Het ging goed met hem, zei hij. Misschien gaat het het nu wel beter.
De dag is dus goed gevuld. Ik zal niet veel thuis zijn. Spijt me niks met de overdonderende herrie van de werkmannen hiernaast. Ik tril bijna mijn bureaustoel uit. De herrie overstemt mijn denken. Steeds als ik denk dat het ophoudt, het geluid even afneemt, komt het harder terug. Het gaat slecht in de bouw. Maar daar is hier niets van te merken.