Bon Jovi

Vraag mij niets over popmuziek. En ook al speelt Zoonlief al jaren in een mash-upband, wie kent de Memphis Maniacs niet, de muziek die hij speelt is nauwelijks aan mij besteed. Het is vaderlijke betrokkenheid die mij wat concerten van zijn bad deden bezoeken, maar ik herkende bijna geen van de nummers die zij speelden en dat terwijl het publiek van harte meezong op de hen wel bekende nummers. Ik kwam niet verder dan een min of meer in de maat voortgebracht lalala.
Nee, voor mij is het destijds al opgehouden bij de Beatles. Zelfs de Stones zijn aan mij voorbij gegaan of ik aan hen.
Het is donderdagmiddag. Voor mij het moment om naar het ziekenhuis te gaan voor mijn revalidatie-oefeningen.Op weg daarnaar toe kom ik langs het meestal zo rustig Goffertpark. Maar nu zijn de straten daar in de buurt afgezet met dranghekken die duidelijk moeten maken dat alleen aanwonenden hun eigen straat in mogen. Ik rijd als het ware door een erehaag van verkeersleiders die in hun feloranje pakken bij de dranghekken staan te wachten op de stroom bezoekers die over een paar uur naar de Goffertweide zal trekken voor een concert van Bon Jovi. Naast de oranje mannetjes staan er net zoveel gele borden met cryptische richtingaanwijzingen als crew↑, taxi→, k&r↓, leveranciers↔, artists↵. Die worden allemaal hun eigen kant opgestuurd. Naast de oranje mannen, de gele borden zijn er ook nog vele meters lang rood-witte linten gespannen die duidelijk zouden moeten maken dat daar geen auto’s mogen parkeren. Ik vraag me af of zo’n lint genoeg overtuigingskracht heeft de meute in bedwang te houden.
Na de linten, borden en mannen staan er op een doorgaans braakliggende terreintje tientallen foodtrucks, eetkraampjes en hamburgertentjes. Heavy metal maakt kennelijk hongerig. Na 21.00 uur worden hele straten afgesloten. Nijmegen krijgt de komende weken nog twee van die megaconcerten en bijbehorende decibellen te verwerken. Als de wind goed staat kan ik er thuis misschien wel van meegenieten.