Bon

Bij haar afscheid, nu al weer een oneindigheid lang geleden, kreeg Gade naast veel terecht gesproken mooie woorden ook de nodige flessen wijn die in ons zo goed als alcoholloze bestaan door op bezoek komende vrienden genuttigd zijn. En natuurlijk waren er de nodige cadeaubonnen in allerlei smaken, van theater- tot Arnhembonnen, tijdschrift- en boekenbonnen. Er was ook een bon bij die alleen te besteden was in één bepaald restaurant. Tegen de tijd dat die bon aan verzilvering toe was ging het restaurant in afwachting van de verbouwingen in een nieuwe locatie op slot. Dat was jammer, want de bon leek maar een beperkte levensduur te hebben. Op zich is het natuurlijk raar dat cadeaubonnen, toch gewoon een vorm van geld, een uiterste houdbaarheidsdatum te kennen. € 10 blijft toch € 10  en zelfs de oude guldenbiljetten zijn nog jarenlang bij de Nederlandsche Bank om te wisselen in eigentijdse euro’s, ƒ 1,00 =± € 0,45.
Nu is het onmogelijk om bij een gesloten restaurant te gaan eten maar navraag leerde Gade dat de cadeaubon voor dit restaurant ook na de heropening, zelfs al viel die datum na de geldigheidsduur van de bon, in de nieuwe accommodatie als betaalmiddel zou worden aangenomen.
Op geen enkele manier wil ik van deze rubriek een restaurantrecensiegids maken. Daar is die nooit voor bedoeld en bovendien bezit ik over veel te weinig culinaire kennis om gedegen over gewaagde smaakcombinaties en daarmee gepaard gaande explosies te schrijven. En over een combinatie met een passende wijn moet ik als niet-drinker al helemaal het zwijgen bewaren omdat ik de houtige afdronk, waar de herfst van de Languedoc samen met het vleugje kalk van de goede wijngrond en de liefde van de wijnboer voor zijn product nog te proeven is, aan mij voorbij gaat. Dergelijke wijnpoëzie is aan mij niet besteed. Maar dat alles neemt niet weg dat Gade en ik gisteravond op zo maar een doordeweekse woensdag zeer bijzonder hebben gegeten en na al die maanden haar afscheid samen nog eens plezierig gevierd hebben.