Boedel

Haar huis ziet er nog zo goed als het zelfde uit. Alles staat nog op zijn plaats. De piano, de bank, de foeilelijke eettafel,de buffetkast, een van onze eerste grote aankopen. Wat detoneert is het eenpersoonsbed, al in de kamer gezet voor het geval dat zij toch weer naar huis zou komen. Nu is het bijna een monument dat aan haar herinnert. Een verwijzing naar een tijd die er nooit gekomen is.
Alles lijkt nog het zelfde, maar de leegte is voelbaar aanwezig. Als ik aan die eettafel zit verwacht ik bijna dat ze weer binnenkomt nadat zij in de keuken druk bezig is geweest met het bereiden van een maaltijd. Iets wat we geregeld deden. Samen eten, met de kinderen en Gade. Nog een kop koffie en nee, niemand hoeft te helpen bij de afwas: “Dat doe ik dadelijk rustig, als jullie weg zijn.”
De kinderen zijn in overleg met iemand van de woningvereniging. Trapbekleding moeten weggehaald worden en de stobbe van de omgewaaide kersenboom zal uitgegraven moeten worden. De vijver gedempt. En alle spullen moeten uit het huis. De woning moet ontmanteld worden. Leeg voor de nieuwe bewoners, die niet zullen weten van de muziek die hier geklonken heeft, muziek waar de muren als ze konden spreken de mooiste verhalen over zouden kunnen vertellen. In de hoek staat nog haar harp onder een paarse voile. Ik vraag me af of zo’n harp haar bespeelster ook zo mist.
In een verhuisdoos doe ik wat spullen die ik graag van haar wil houden. Het mooie bestek dat we ooit samen uitzochten en met de boedelscheiding bij haar bleef. In een laatje vinden we de zilveren servetring met als inscriptie ‘Els oudjaar 1967′, een verlovingscadeau van haar ouders . Thuis leg ik hem naast de ring met daarop ‘Jan oudjaar 1967‘.
De komende weken zal haar huis leger en leger worden. Maar leger dan nu, zo zonder haar, kan het eigenlijk niet worden.
We moeten niet vergeten haar naambordje van de voordeur te schroeven.