Bluswater

Het was maar goed dat er weinig wereldnieuws was, gisterochtend. Het aantal schermutselingen met de jaarwisseling was meegevallen en het meest schokkend was het feit dat de AEX met een luttel aantal van tienden percentpunten gestegen was. Het leek bijna of het einde der economisch slechte tijden voor even was afgewend. En door dat weinige nieuws kreeg het brandje in de businessruimte van N.E.C. alle aandacht. De nieuwslezer sprak de naam van wat ik toch ook mijn club noem goed uit. De puntjes tussen de hoofdletters was hoorbaar. Jammer dat de E als zodanig werd uitgesproken en niet zoals het eigenlijk hoort als I. Maar je kunt aan het begin van het nieuwe jaar niet alles hebben.
Ik ken de afgebrande ruimte uit eigen waarneming. Het is een langwerpige zaal, de Gaanderij genaamd. Voor ik mijn eigen seizoenkaart had (Vak F, rij 4, stoel 5) werd ik met enige regelmaat uitgenodigd door een goede bekende, die twee plaatsen op de eretribune had, met daaraan gekoppeld koffie en wat dies meer zij in de Gaanderij. Als zijn echte vrienden niet konden, belde hij mij op of ik meewilde. Meestal was dat kort voor de wedstrijd en als ik niets beters te doen had maakte ik graag van zijn aanbod gebruik. Het was in de dagen eer Ter Horst burgemeester van Nijmegen  was. Zij was van de strenge handhaving en integriteit. Ik moest mij zelf een keer bij haar verantwoorden, want ik was in De Gaanderij gesignaleerd en was dat wel integer of had ik mij misschien laten inpalmen door een of ander verdacht sujet die op die manier iets gedaan zou kunnen krijgen van de Gemeente? Zelden is mijn invloed zo overschat. Misschien had de toenmalige burgemeester bij het verstrekken of controleren van de gebruiksvergunning meer moeten letten op bijvoorbeeld de aanwezigheid van bluswater, dat erin geen velden of wegen in en om het stadion bleek te zijn, dan op het controleren van mijn op zich volstrekt integere aanwezigheid in De Gaanderij. Het is maar wat je het belangrijkst vindt.