Bloeddruk

Door de nu al een fiks aantal dagen durende eenzame zelf opgelegde opsluiting leid ik een nog zittender leven dan anders. En zitten is, zoals ik ergens las, het nieuwe roken geworden, fnuikend voor een gezond bestaan. Ik merk dat als ik na weer een tijdje achter mijn computer ben bezig geweest met het kijken naar domme filmpjes en te vlug opsta ik wat licht in het hoofd ben. Ik zou wat meer beweging moeten hebben, maar een wandelingetje buiten de vertrouwde muren van mijn huis trekken mij niet aan. Buitenlucht doe ik op in het zonnetje op een beschut plekje in de achtertuin en mijn beweging haal ik door te kort en te weinig bezig te zijn op mijn home trainer. Gade neemt mijn bloeddruk op en die blijkt erg laag te zijn met waarden die ver liggen onder wat ik gewoonlijk heb. Zij vindt het raadzaam op toch maar even mijn huisarts te consulteren. Als ik haar aan de telefoon heb acht zij het raadzaam mij te zien. Ik ben voor haar een nieuwe patiënt met een complex ziektebeeld, vandaar. Vanwege besmettingsgevaar willen ze geen mensen op de praktijk ontvangen. Ze komt wel even naar mij toe. Ik woon tenslotte zo goed als om de hoek.  Ze is er binnen een paar minuten. Conform de nu heersende protocollen geven we elkaar geen hand. Zij draagt wegwerphandschoenen en excuseert zich voor het maskertje dat haar halve gezicht bedekt. Ik vertel mijn verhaal. Het valt mij op hoeveel expressie zo’n maskertje verbergt, maar ze knikt begrijpend. Ze neemt mijn bloeddruk op met haar eigen geavanceerde meter. Haar waarneming sluit beter aan bij wat het hoort te zijn en ze vertelt dat onze thuismeter vaak een wat te lage waarde aangeeft  omdat mijn trage en onregelmatige hartslag een goede werking van die meter wat kan dwarsbomen.”Het is goed dat ik u even heb gezien en als er iets is direct bellen. Tot ziens.” “Tot ziens.” Zij fietst de straat uit en ik, ik ga weer zitten om een stukje te schrijven…