Er moet weer eens bloed geprikt worden. De praktijkassistente wil vrijdag weten hoe het er met mij voorstaat, dus dan moet er bloed geprikt worden en een plasje ingeleverd. Ik vind het toch altijd weer een wonder wat ze, de medische en paramedische stand, allemaal uit mijn bloed kunnen aflezen. Ik schik mij altijd braaf naar wat de medische gezagsdragers van mij willen, dus in alle vroegte naar de prikpost. Vroegte, want er moet nuchter geprikt worden. De prikpost is ondergebracht in een bejaardentehuis, al zal dat tegenwoordig wel weer anders genoemd worden, een woonzorgcentrum of zoiets. Vroeger liet ik mij ook wel eens prikken in de prikpost in de wijkapotheek, maar daar waren de wachttijden aanzienlijk. Hier is nooit iets te doen. Nu hoef ik alleen maar kort te wachten op de prikzuster, die even een kopje koffie voor haarzelf aan het halen is. De prikzuster straalt weinig arbeidsvreugde uit. Met een kort knikje noodt zij mij binnen. “Waar gaan wij prikken, links of rechts?”, vraagt ze als ik in de comfortabele prikstoel heb plaats genomen. Nou weet ik dat de participatiemaatschappij niet meer te stuiten is, maar ik geloof toch niet dat wij gaan prikken. Zij prikt. Ik word geprikt. “Links”, antwoord ik en laat het belegen grapje dat dat sowieso mijn voorkeurskant is maar weg omdat ik vermoed dat het aan haar niet besteed is. Nors type. En nee, ik hoef van haar geen vuist te maken, liever niet zelfs, want dat prikt ook pijnlijker. Door die vuist wordt mijn ader een elastiekje, legt ze uit. Ik knik begrijpend, maar het verband tussen mijn vuist en een elastieken ader ontgaat mij. Interesseert mij ook niet, het is nog geen half negen.
Vakkundig worden vier buisjes bloed afgetapt. Diep donkerrood liggen daar vier buisjes, die alles wat er van mij op gezondheidsgebied te weten valt, bevatten. “Over drie werkdagen liggen de gegevens bij uw huisarts.” Ik wens haar nog een prettige dag. Ik krijg een hoofdknikje terug.
Vrijdag zal ik horen welke waardes te hoog zijn, welke te laag. Misschien zijn er ook wel een paar goede bij. Ik voel me overigens prima.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links