Zelfmeter

Natuurlijk had ik gisteren al kunnen schrijven over M. Februari. M staat dan naar believen van Marjolijn, Maximiliaan, Mijnheer of Mevrouw. Ik heb Februari twee keer in mijn leven ontmoet, maar ik neem niet aan dat hij zich die ontmoetingen nog herinnert. Ze waren terloops, korte gesprekken, waarbij het wel zo was dat zij  die tweede keer belangstellend vroeg hoe een operatie die ik na ons eerste gesprekje moest ondergaan, verlopen was. Er is de laatste dagen al heel wat, ook door hem zelf geschreven, over zijn transitie van Marjolijn naar Maxim. Misschien een ander keer nog eens. Ik blijf even bij mijn klein persoonlijk leed. Of leed, dat valt in dit geval ook wel mee.
Ik moet mij wekelijks twee maal in mijn vinger prikken. Op vrijdag voor de suiker, op woensdag voor de inr-waarde van  mijn bloed. Het vrijdagse prikje hoeft maar heel weinig bloed op te leveren, zo gevoelig is dat metertje. Maar op de woensdag is er voor een ander apparaat een forse druppel nodig om de inr-waarde te bepalen. Aan de hand van die waarde bepaal ik zelf de medicatie en dat bespaart mij een gang naar een prikpost en overleg met de trombosedienst over de hoeveelheid pilletjes om mijn bloed dun te houden. Voor de trombosedienst ben ik een zogenaamde zelfmeter. De laatste weken ging er iets mis met dat zelf meten. Ik verhaspelde te veel strips om tot een goed resultaat te komen. Error 5 zei het apparaat. Te weinig bloed voor een meting. Prijsbewust als ik ben, de kosten voor de zorg zijn al hoog genoeg en de meetstrips zijn knap aan de prijs, belde ik de trombosedienst. Gisteren, toen het in het land gonsde van de interviews met M. Februari,  ging ik naar de trombosedienst en liet mij opnieuw voorlichten over de juiste prikmethode. Het dreigt te gaan werken, mooie forse druppel op de juiste wijze op de strip aangebracht. Een keurig inr-waarde van 3,2. Voor niemand anders dan voor mij van belang. Een persoonlijke prioriteit, zoals de overgang van Marjolijn naar Maxim dat voor hem is.