Bliksembezoek

Dit zijn geen temperaturen voor een dragelijk bestaan. Mijn lijf is niet meer geschikt voor > 25°. Mijn benen lopen dan vol, worden loodzwaar en het ene been vraagt zich af hoe het in godsnaam mogelijk is dat het nog voor het andere zal komen. Ik ben tot weinig meer in staat dan te zitten of te liggen. En ondanks die drukkende omstandigheden ben ik toch naar het zwembad  gefietst, daar een half uur naar vermogen de oefeningen gedaan die de juffrouw mij voordeed. Na een kopje koffie (bij de prijs inbegrepen) weer naar huis gefietst en mij zelf beklaagd dat dit weer eigenlijk geen doen is. Daar heb ik gedaan wat je in deze omstandigheden het beste kunt doen. In de schaduw in de tuin onder het lover van de laurier het warm hebben en nergens over nadenken. Gewoon zijn. Daar heb ik dan meer dan genoeg aan.
“Ga toch even lekker slapen”, adviseert Gade mij. Dat lijkt me een goede raad. De nacht is ook veel te warm geweest om echt uit te rusten. Ik trek mij aan de trapleuning omhoog en rol de sponde in. Ik slaap.
Gade staat aan de rand van mijn bed. Ze maakt mij wakker. De praktijkondersteunster van mijn huisarts is aan de lijn voor een telefonisch consult. Het duurt even voordat het tot mij doordringt hoe laat het is en wat zij precies wil weten. Ik geef dagcurves door. Gelukkig is Gade er om mee te luisteren en te onthouden wat ik vergeet voordat ik het verstaan heb. Doseringen worden aangepast, afspraken verzet. Ik wil weer slapen, slapen, slapen.
Ik suf weer weg. Hoe lang? Vijf minuten, een kwartier? Misschien meer, misschien minder. Tijd heeft even opgehouden te bestaan. Gade roept me weer wakker. Mijn neef uit Drenthe heeft een vergadering in de stad, maar is daar voor te vroeg. Komt een kop koffie halen. Altijd goed hem te zien. Ik schiet wat kleren aan en probeer weer helemaal wakker te worden. Dat lukt maar net. Neef is er maar even. Als hij na een half uur vertrekt dondert het. Was voorspeld. Hij had al gezegd dat het een bliksembezoek zou worden.
Voor de derde keer die middag slaap ik in.