Bleu-blanc-rouge

Mijn Facebook kleurt langzaam aan blauw-wit-rood, bleu-blanc-rouge. De profielfoto’s van mijn Facebookvrienden krijgen een waas met de kleuren van de Franse vlag. Een enkeling doet een statement en kleurt haar foto niet, wil geen waas voor haar ogen. Maar leeft mee door de foto van een tranend oog met een tricolore iris te plaatsen. Een andere vriendin riep op om gisteravond om 22.00 uur een kaars voor je raam te zetten en plaatst een foto van dat moment. Gade en ik hebben gehoor aan haar oproep gegeven en op dat tijdstip ook een kaarsje aangestoken en voor het venster gezet.
Een driekleur op je profiel, een kaars voor je raam, een betraand oog. Machteloze tekens van solidariteit, van medeleven, van rouw. Het was een vrijdag de 13e hoor ik hier en daar als onlogische verklaring. Onzin natuurlijk, grote onzin. De daad is onzinnig, niet de datum. Op de radio hoor ik dat deze vrijdag de dertiende een nieuw 9/11 wordt. Dat kon nog wel eens waar worden. De dag dat de oorlog wel heel erg dichtbij kwam en misschien voorlopig voorgoed gekomen is. Onontkoombaar.
Hoe richt je je leven in, in tijden van oorlog? Want oorlog is het. We zijn in staat van oorlog met IS. De staat die geen staat is, geen grenzen heeft en grenzen niet erkent. Er trekken hier geen tanks door de straten. Maar oorlog is het wel. Een oorlog waar de Geneefse conventies niet lijken te gelden.
En toch, welke een dooddoener (vreemd woord in tijden van terreur en oorlog), gaat het leven ook weer verder. Ik had bijna  geschreven ‘gewoon weer verder’. Maar dat is niet zo, want er zit die nu nog open schrijnplek van onbegrip, nauw verholen boosheid en ja, ook van angst. En ondanks dat heb ik ’s middags de klusjesman op bezoek die komt bekijken hoe hij over twee, drie maanden onze badkamer zal aanpakken en ik ben akkoord gegaan met de offerte voor het opschilderen van ons huis, april volgend jaar.
April volgend jaar, hoe zal de wereld er dan uitzien. Bleu-blanc-rouge of zwart, pikzwart zoals die andere vlag.