Blauwbaard

Blauwbaard was voor mij een tamelijk onbekend sprookje. Assepoester, Roodkapje, de wolf en zeven geitjes en Sneeuwwitje waren mij van jongs af aan redelijk bekend. Zij werden mij verteld door mijn moeder, maar Blauwbaard kende ik alleen van naam. Misschien vond mijn moeder het wel een te gruwelijk verhaal, door de vele vermoorde echtgenotes die in het verboden kamertje opgestapeld lagen. Nu zijn alle sprookjes natuurlijk doordesemd met met gruwelijkheden, maar de meeste kennen toch een gelukkig eind en is er op tijd een jager of langs rijdende prins die zorgen dat er nog lang en gelukkig geleefd wordt.
Gisteravond maakte ik kennis met een bijzonder bewerking van het sprookje, verteld vanuit het perspectief van de laatst levende echtgenote, die anders dan in het oorspronkelijke sprookje toch ook gruwelijk aan haar einde komt. Blauwbaard echter, zoals in de oerversie, niet het onderspit delft omdat zuster Anna de redders heeft zien komen. Daar had het NJO in een mooie voorstelling met muziek, tekst, dans, acrobatiek en animatie geen boodschap aan. Het werd een ‘gesamtkunstwerk’ waarin de boodschap was dat het een vraag blijft of je je partner eigenlijk wel helemaal  kunt kennen. Wat als die een geheim met zich meedraagt waarvan  je je achteraf beseft dat je het liever niet willen weten?
In een sprookje komt ook vaak een tocht, een zoektocht voor. Dat was in Blauwbaard niet zo het geval, maar het was wel een zoektocht om de plaats van opvoering te vinden. We wisten dat het in het Honigcomplex was, een broedplaats voor veel activiteiten. Maar het heet niet voor niets ‘complex’. De oude fabriek heeft tal van ingangen en het wordt even zoeken welke het is. We rijden het hele gebouw rond en dan blijkt het toch te zijn waar we begonnen te zoeken. De ingang is alleen maar bereikbaar via een lange stalen trap waar de beachvolleybalhal   is omgetoverd in een theaterzaal. Maar de zoektocht wordt bekroond door een prachtige voorstelling, de moeite van het zoeken waard.