Blafhoest

Vannacht heb ik alleen geslapen. Gade had domicilie gekozen in een van de logeerkamers. Ik sliep in het echtelijke bed. Maak u niet ongerust. Er is op geen enkele wijze sprake van enige verwijdering tussen haar en mij. Integendeel. Het was wederzijdse zorgzaamheid die ons tot dit gemeenschappelijke besluit bracht. Het komt wel vaker voor. 1 of 2 keer per jaar. Als ik verkouden ben. Mijn verkoudheden lopen altijd via een min of meer vast patroon. Ik zal u de minder smakelijke, maar zeer saillante details besparen. Een van de vaste etappes in een zich ontwikkelende verkoudheid is na het op 1 dag verslijten van 10-tallen papieren zakdoekjes een aantal nachten met een irritante blafhoest. Zo’n hoestje dat niks oplost, maar duidelijk maakt dat de verkoudheid zich  zo vast als een huis verankerd heeft in de luchtpijp. Elk hoestje raspt langs de pijnlijke keel en van een bevrijdend rocheltje is geen sprake. Zo’n kuchje wil je je geliefde niet aandoen en door haar afwezigheid kan ik ongegeneerd en vrijuit hoesten. En dat heb ik vannacht dan ook voluit gedaan.
Als ik alleen slaap heb ik de radio aanstaan. Maar daar krijg ik maar 5 minuten van mee. Daarna slaap ik. Ik word na 1 uur wakker, omdat de radio dan vanzelf uitgaat. De stilte wekt me. Ik druk de radio weer aan, schud het kussen op, draai me om, hoest een paar keer stevig en slaap weer in. Het is wel zo’n slaapje waarin ik me zelf ook hoor hoesten, maar niet hard genoeg om echt wakker van te worden. In zo’n nacht komen ook de dromen in partjes. Geen mooie consistente lange droom, maar korte flarden. Dromen van niks.
Deze verkoudheidsfase duurt meestal een dag of drie. Maar zeker nog een paar weken blijf ik last houden van een onwillige keel en zijn de sporadische hoestjes hard en droog. Niks geen bevrijdend schrapen van de keel. Het zit nog een tijdje vast, totdat ook dat voorbij is. Maar dan deel ik allang weer de sponde met Gade. Misschien vannacht alweer of anders morgen wel.