Bhagwan

Ik heb nooit, maar dan ook nooit overwogen mij in het oranje te hullen anders dan bij een voetbalwedstrijd van het Nederlands elftal. Ik had aan een geloof, hoe wankel soms ook, genoeg. Maar wel heb ik ergens midden in de jaren ’70 van de vorige eeuw met belangstelling ten minste een van de boeken van Bhagwan Shree Rajneesh gelezen. Ik zou niet meer weten precies welk boek, want ik heb het niet meer. Het heeft een verhuizing en opruiming niet overleefd. Wel herinner ik mij twee uitspraken die me in die tijd eigenlijk wel (en nu ook nog) aanspraken.  De citaten zijn waarschijnlijk niet meer letterlijk, de herinnering is een onbetrouwbare makker, maarde strekking is wel overeind gebleven. Voor wat ze waard zijn: “Het jongste licht is in staat een eeuwenoude duisternis te verdrijven” en “Jullie in het westen proberen met een kaars die uit is een andere kaars aan te steken. Zorg eerst dat je eigen kaars brandt. Eerst dan kun je een andere kaars doen branden.”
Nou las ik in de weekendbijlage van mijn krant dat Bhagwan veel van zijn one-liners ‘leende’ van anderen, die dat al vele eeuwen eerder schreven. Maar dat hoeft een en ander niet per se minder inspirerend te maken.
Ik ben op dit moment tamelijk ‘into Bhagwan’. Op Netflix zag ik al een paar afleveringen van ‘Wild wild county’ over de  stichting van een Bhagwanstad in Oregon, met alles erop en eraan, zelfs een eigen politie- en legermacht, met oranje-roze petten. Dat levert navrante beelden op van vrolijk dansende volgelingen voor een door zwaar bewapende agenten beschermde leider, die na drieënhalf jaar zwijgen zijn banvloek uitspreekt over een paar vertrokken volgelingen. Zo ver ben ik nu in de serie, die Bhagwan weer (even?) in de belangstelling brengt.Ik zal de komende dagen de resterende drie delen bekijken. En mij verbazen over zoveel, ja zoveel wat eigenlijk. Devotie? Corruptie? Wijsheid? Vreugde? Inzicht? Of is het toch vooral verbijstering wat ik voel.