Bezwaar

Onze straat heeft bezwaar gemaakt. En niet alleen de meeste bewoners van onze straat, Maar ook nog de aangrenzende straten hebben van zich laten horen. Met ons meer dan veertigen zijn we te hoop gelopen tegen de goedkeuring die de gemeente lijkt te gaan geven aan de mogelijkheid tot vestiging van een ijssalon annex lunchroom in een pandje op de hoek van de straat. Niemand van ons zit te wachten op een lunchroom met terrasvergunning tot 23.00 uur en nog meer parkeeroverlast. In het pandje drijft een aardige mevrouw op 40 m² nu een sigarenwinkeltje waar je kras- en staatsloten kunt kopen en er een schap met tijdschriften is. Zo’n winkeltje waar je ook wenskaarten kunt krijgen en je ov-chipkaart kunt opladen. Een winkeltje dat sjeu geeft aan de buurt. Dat winkeltje is niet haar eigendom. Zij huurt het van een meneer die heel veel winkelpanden in de omgeving heeft en ook nog een stel woningen die druk door studenten bevolkt worden. Het is een meneer die, zo verzekerde hij mij meermalen persoonlijk, geld verdienen, veel geld verdienen als hoogste doel in het leven heeft. De meneer is in de buurt  niet erg geliefd, maar daar zit hij, weer naar eigen zeggen, helemaal niet mee. Zijn veel beleden stelling is : “Ik ben zakenman.” En daarmee is voor hem alles gezegd.
Gisteren nodigde de gemeente alle bezwaarmakers uit voor een hoorzitting. We waren met wel 20 man en vrouw vertegenwoordigd plus een bijna even groot aantal machtigingen. Iedereen kreeg het woord om zijn bezwaar toe te lichten. En toen kwam de gemeente aan de beurt ter toelichting. Ik kreeg niet de indruk dat veel van de aanwezige ambtenaren ooit ter plekke waren geweest. Er waren ambtenaren van economische zaken, milieu, verkeer, juridische zaken die stuk voor stuk duidelijk maakten dat zij niet uitgingen van de werkelijkheid maar van de gegevens  op hun bureaublad. En zo hoorde onze straat opeens  bij een vitaal winkelgebied, dat altijd overlast met zich mee bracht en raasde het verkeer sowieso met veel geluid tot diep in de nacht over de doorgaande straat. De werkelijkheid is anders, maar daar had de betrokken ambtenaar niets mee van doen. Dat ook de tekening die de aanvrager had ingediend niets van doen had met de werkelijkheid leek voor de gemeente ook geen bezwaar. Er werd zo een nieuwe werkelijkheid geschapen en beoordeeld. Een ambtelijke werkelijkheid die in maar heel weinig leek op de straten waar de  bezwaarmakers wonen. En die ambtelijke werkelijkheid lijkt door de beugel te kunnen. Dat die niet strookt met de werkelijkheid van alledag? Daar maken de ambtenaren zo te horen zich geen zorg over. Die leven in een andere dimensie.