Bezoek

Ze woonden een hele tijd in een land over zee. Voor jonge mensen is de wereld hun dorp. Voor mij is een land over zee ver weg, iets voor een vakantie, niet om te wonen of te studeren. Ik woon goed waar ik woon en studeren is er niet meer bij. Maar zij volgde haar lief voor zijn studie in dat land over zee. Haar lief komt uit een ver land, niet over zee, maar verder weg dan het land over zee. Zij had hem ontmoet in dat verre land. De vonk was overgesprongen en zij had hem niet direct ter zijde geschoven. Dat deed ze met jongens die haar niet bevielen direct. Soms duurde dat wat langer, maar ik was vaak de eerste hoorde als er er iemand van het toneel was verdwenen of er nauwelijks op was verschenen.
Voordat zij in het land over zee ging wonen zagen we elkaar geregeld. Zij studeerde in de stad waar ik woon en menig waren onze lunchafspraken of even samen koffie drinken op een terras dat ik mij nu alleen als zonnig herinner. Als ik met haar afsprak leek het altijd mooi weer te zijn.
Maar zij vertrok, volgde haar hart en lief. Een keer belde ik nog, maar een internationaal telefoongesprek lijkt in niets op een keuvelend gesprek op een zonnig terras. Het telefoontje werd niet door een tweede gevolgd. Stilte.
Zij kwam weer terug naar het land en nu sinds kort weer naar onze stad. Ik wist dat ze een paar straten verder kwam te wonen. Dichterbij dan ooit. Op mijn gsm zie ik dat ze gebeld heeft. Ik bel haar terug. Of ik thuis ben. Ik ben thuis en de afspraak is zo gemaakt. Ze komt er direct aan. Te voet, het is maar een steenworp afstand. We praten bij aan de keukentafel. De zon schijnt uitbundig. Mijn keuken lijkt te veranderen in een zonnig terras.