Bezig

Ik heb het gevoel dat ik nergens mee bezig ben. Op zich is dat natuurlijk niet zo. Je bent altijd ergens mee bezig. Al was het maar met ademhalen, toch niet een van de minste bezigheden. Maar dat is natuurlijk een dooddoener van jewelste. Nee, ik bedoel dat ik vooral het gevoel heb dat er op dit moment weinig uit mijn handen komt. Nou hoeft dat ook niet meer. Ik ben tenslotte niet voor niets meer dan 12 jaar met pensioen. En ik hoor niet tot het slag mensen dat het nodig vindt dat er dan nog van allerlei productiefs uit je handen moet komen. Ik kom mijn dagen zo ook wel door, een beetje lezen, een beetje aanteuten, maar vooral ook bezig zijn om met een veranderende werkelijkheid om te gaan. Ik heb nooit behoort tot de groep gepensioneerden die er een kennelijk behagen in schept om te pas, maar vooral te onpas duidelijk te maken dat ze het nog nooit zo druk hebben gehad als na hun pensioen. Voor mij is het duidelijk dat je dan slecht gepland hebt. Ik kan mateloos genieten van het gewoonweg zijn zonder al te veel bezigheden. Komt natuurlijk ook nog bij dat ik steeds minder kan. Misschien is het wel zo dat als ik nog redelijk ter been zou zijn ik er  van zou kunnen genieten om de Vierdaagse mee te lopen. Bij wijze van spreken uiteraard, want liep ik nog als een kievit, de Vierdaagse zou niet op mijn verlanglijstje staan. Nee, dat lijstje is tamelijk leeg. Is ook nooit erg vol geweest. Ik ben niet geplaagd door verlangens. Dat wat gebeurt is mij genoeg. Daar zitten en zaten gouden momentjes tussen. Momentjes die je iedereen toewenst en die je als een verrassing overkomen  zonder dat je er weet van hebt. En nu heb je tijd te over je die weer te herinneren, nog eens van na te genieten. Eigenlijk ben ik heel druk bezig.