Beugelen

De familie heeft afgesproken elkaar voor de jaarlijkse familiereünie te ontmoeten bij de ingang van het Openluchtmuseum. De richtingaanwijzer spreekt nadrukkelijk over Nederlands Openluchtmuseum. Vergissen is uitgesloten. Mijn ex-zwager, die een en ander georganiseerd heeft staat ons al op te wachten. Ons zijn Gade en ik en Zoonlief met zijn lief. Wij zijn de eersten die zich bij hem melden. We zijn iets te vroeg, maar om half twaalf, het afgesproken tijdstip zijn we nog  steeds met zevenen, wij vieren, de ex-zwager, zijn echtgenote en zijn zoon, mijn ex-neef. Bij bijna alle familieleden die nog zullen komen hoort bijna het voorvoegsel ‘ex’. Het is de familie van mijn Ex. Alleen mijn zoon en mijn dochter en hun aanhang zijn niet ex. Die zijn nog steeds gewoon van nu. Net als Gade. Voor de leesbaarheid, maar zeker ook gevoelsmatig laat dat ik dat ‘ex’ weg. De familie van Ex is al die jaren door toch ook gewoon familie gebleven. Nu al ruim twintig jaar.
Langzaam aan komt iedereen binnen gedruppeld. Uit Amsterdam, Utrecht, ‘s-Hertogenbosch, Hamburg, Roermond, Nijmegen, Oldenzaal en Zwolle. De familie is zo goed als compleet. We lunchen gezamenlijk in het Museum. Er is geen tafelschikking. Is ook niet nodig. Tussen soep en de broodjes wordt er spontaan van plaats gewisseld. Er zijn ook wat nieuw familieleden. Die moeten wel een stortvloed aan namen en familielijnen te verwerken krijgen. Ik leer welke namen bij welke gezichten horen van de kinderen van mijn neven en nichten. Het lukt me, al blijf ik de tweeling door elkaar halen.
Dan is het tijd voor de groepsfoto. Een foto die wonderwel lukt. Iedereen staat er herkenbaar op. Behalve de kleine Joris (hij heet toch Joris?), die gaat verscholen achter zijn vader, en Lynn die nooit op een foto wil.
Ik speel samen met zwager, zijn schoonzoon en dochter een potje beugelen. Oud Hollandsch spel. De dochter, mijn nicht en ik vormen samen een team. We verliezen. Kleine smet op een mooie dag. Dan raak ik de groep kwijt. Zonder verdere familie dwaal ik door het park. In mijn eentje. Maar elders weet ik, lopen er nog 31 min of meer familieleden.  Het is goed je omringd te weten door familie, ook al zie je ze niet.
Tegen de tijd dat er koffie gedronken en appeltaart gegeten wordt is iedereen er weer. Dan is de dag al weer zo goed als voorbij. Kussen, knuffels en handen. Tot volgend jaar?