Bets

Een paar dagen geleden zit er een rouwenveloppe tussen de post. In mijn directe kennissenkring was er niemand waarvan ik wist dat er stervensgevaar was. Nee, nu geen platitudes van dat we allemaal in doodsgevaar zijn, soms is dat soort algemeenheden ongepast en te voor de hand liggend. Hetgeen ze niet minder waar maakt. Maar ik had dus geen idee wiens overlijden hier aangekondigd werd. Het blijkt de moeder van een jeugdvriend te zijn. Op de kaart wordt haar naam genoemd: Bets. Voor mij was het altijd Mevrouw Dijken en meestal verkort tot “vrouw Dijken”. Haar zoon en ik zijn tussen ons 4e en 15e levensjaar nauw bevriend geweest. We woonden bij elkaar om de hoek, maar toen we naar verschillende middelbare scholen gingen liepen onze levens uiteen. Later nog beperkten onze contacten zich tot een kerstkaart. Ook van mevrouw Dijken kreeg ik lang een met een verjaardagswens gecombineerde kerstkaart. De twee data liggen dicht bij elkaar. De laatste jaren was er geen  kaart meer van Mevrouw Dijken. Ze was er niet meer toe in staat. Mijn jeugdvriend is ooit nog met zijn echtgenote op bezoek geweest. Lang geleden. Ooit kreeg ik het bericht dat zijn vrouw overleden was. Jong gestorven. Onze contacten intensiveerden zich weer toen hij mij nog niet zo lang geleden vroeg hem als ambtenaar van de burgerlijke stand te trouwen met een nieuw lief. Heb dat van harte gedaan en het werd een mooi huwelijksfeest. Het was daar dat ik mevrouw Dijken voor het laatst zag. Ze verbleef toen al enige tijd in in een woonzorgcentrum en we spraken op die bruiloft van haar zoon over vroeger en toen. Oude beelden kwamen weer terug, net als nu bij het lezen van haar rouwkaart. Een leven samengebald in wat woorden: geboorte, overlijden, namen van kinderen, hun partners en de kleinkinderen. Een een motto: “er is geen vroeger meer/ geen later/tijd is nu/niet meer iets wat duurt.” Voor mij is mevrouw Dijken alleen nog een vroeger, een dierbaar vroeger.
Ik stap in mijn auto, op weg naar haar uitvaart.