Besluit

Terwijl ik dit tik speelt op de achtergrond Leonard Cohen. Daar zou ik over kunnen schrijven, vertellen over het concert in het Olympisch Stadion een paar jaar geleden waar ik bij was en toen volledig verkocht was. En dan die mooie zin: “There is a crack in everything, that’s how the light gets in.” En luisterend past er alleen maar stilte. Cohen is dood en het leven gaat verder.
En uit dat verdergaande leven verhaal ik over de vergadering waarin besluiten werden genomen die mij allang veel eerder besloten leken. De mannen leek het goed om de punten weer eens op de i te zetten en te besluiten waar ze het al lang over eens waren. Als een club, een paar, vrienden besluiten dat het hoog tijd wordt het er eens over te hebben, over wat ze met elkaar hebben, is dat in negen van de tien gevallen een signaal dat het mogelijk allemaal, zonder dat ze het zelf in de gaten hebben, voorbij is. Tenzij het een rituele herhaling van zetten is, nodig om te bevestigen dat er eigenlijk niets is veranderd. En dat was het gisteravond, bij zo’n vergadering was ik, een vergadering waar ik met een gerust hart achterover kan gaan zitten in de geruststellende zekerheid dat er niets zal veranderen omdat het goed is zoals het is. En de woorden zullen woorden blijven en het zal gaan zoals het ging, omdat het goed was. We zijn het eens en dat is mooi en de maaltijd die aan de vergadering vooraf ging was ook goed, zoals altijd. Ook niks aan veranderen.
Dat was gisteren. Vanochtend hoorde ik van de dood van Leonard Cohen. Nu hoor ik hem zingen terwijl ik tik over alledaagse dingen, over een vergadering die besloot wat allang besloten was. Het is beter nu even stil te zijn, Cohen in gedachte weer voor me in Amsterdam te zien staat. Halleluja…