Ik ben drie keer in Berlijn geweest. De eerste keer is meer dan 25 jaar geleden. Ik weet niet meer precies wanneer, maar wel dat het voor 1989 was. De muur stond er nog in al zijn afschrikwekkende glorie. Ik was in Berlijn op een conferentie over de aanpak van de jeugdwerkeloosheid en was daar als vertegenwoordiger van het Bisdom Den Bosch. Ik was daar als het ware als plaatsvervanger van de bisschop, al is dat een veel te mooie weergave van de feitelijkheid. Op die conferentie leerde ik in de late avonduren ‘Apfelkorn’ drinken, een mierzoet drankje waarvan na twee glaasjes je lippen aan elkaar plakten. De conferentie was in wat toen nog West-Berlijn was. Een dag zijn we ook met een aantal mensen naar Oost-Berlijn geweest. Via Check Point Charley. We waren met een man of acht, maar de groep werd bij dat Check Point uit elkaar gehaald. We mochten niet met zijn achten tegelijk Oost-Berlijn in. Het duurde anderhalf uur voordat we allemaal aan de ander kant van de muur waren. In die tijd moest je verplicht ook nog geld omwisselen. Westmarken in Ostmarken, waar je verder buiten de DDR niets mee kon doen. Ergens in een vergeten hoekje moeten vast nog wat van die waardeloze muntjes liggen.
Mijn tweede bezoek was samen met Gade. De muur was open, maar stond er nog wel. Ik ervoer de stad nog niet als een eenheid. De muur was als een slecht gehecht litteken die de twee delen met elkaar verbond. De museumkaartjes stamden nog uit de DDR-tijd, waarop met viltstift de nieuwe west-prijs was geschreven.
Veel later bezochten wij de stad nog een keer, nu een jaar of 10 geleden. We bezoeken dan geregeld de Hackeschen Höfe met zijn kleine ateliers, theatertjes en restaurants. Daar krijgt het nieuwe Berlijn zijn gezicht. Maar het Volkspalast is dan nog niet afgebroken. Berlijn ademt dan nog steeds een beetje DDR.
Op de WDR kijken we naar de viering van 25 jaar “Mauerfall”. Zie de ballonnen die de plaats van de muur markeren de lucht ingaan, het orkest speelt de “Ode an die Freude”. Gade zegt dat we maar gauw weer eens samen naar Berlijn moeten.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Waarde Jan,
Je bent in 1987 ook in OOst-Berlijn geweest. Samen met Moe Dales, wethouder Brinxma (of zo, die met die verrekijker als bril) en met ondergetekende. We waren onderweg via Leningrad naar Pskov voor de allereerste ontmoeting en de ondertekening van de overeenkomst Stedenband Nijmegen-Pskov.
Verder dan het vliegveld Tempelhof (?) zijn we overigens niet gekomen. Onheilspellend was het wel, herinner ik me. De burgemeester die met alle egards werd behandeld, terwijl wij, het voetvolk, genoegen moesten nemen met een rare wachtkamer met daarin alleen hardhouten banken en ‘no chance’ op een kop koffie of een anderssoortige dorstlesser uit de socialistische heilstaat.
Enfin, ook alweer 27 jaar geleden. Privjèt!
Klopt. Eventjes helemaal vergeten!