Berenjacht

Beer had geen naam. Ja, gewoon Beer, maar daar luisterde hij nauwelijks naar. Lang geleden was Beer na een verjaardagsvisite blijven hangen. Hij was mijn verjaardagscadeau. Een mooie vriendelijke beer die in ons huishouden maar een heel bescheiden plaatsje in nam. Beer bracht de meeste tijd door in onze slaapkamer op een hoekje van de radiator. Een warm plekje. Beer hield wel van warmte. Veel meer had hij niet nodig.Er zijn was in zijn bestaan genoeg. Wat dat betreft kon je veel van Beer leren. Ik probeerde wel eens een gesprek met hem aan te knopen maar zonder een woord te zeggen wist hij mij duidelijk te maken dat ik geen weerwoord van hem moest verwachten. Je kon aan hem zien dat ik zelf maar de antwoorden moest geven op de vragen die ik had. Vragen als wat is de zin van het bestaan en is god echt almachtig? Ik zag dat Beer daar alles van wist, maar dat je  bij dit soort zaken toch je eigen antwoord moest vinden. Beer was er gewoon, daar moest je het maar mee doen. Daar deed Beer het ook mee. Gewoon er zijn.
En zo hadden we samen oud, heel oud kunnen worden. Gewoon ervoor elkaar zijn. Punt. Uit. Voor Beer had het zo nog jaren mogen duren.In stille reflectie op zijn eigen hoekje op de warme radiator. Af en toe schoof ik hem een eindje op. Beweging is ook voor een beer goed, maar dat ging meer van mij uit dan van Beer.
Vandaag is Beer verhuisd. Niet dat hij dat zelf zo nodig vond. Het was meer mijn initiatief. Beer verblijft nu een tijdje op de vensterbank en kijkt uit over de straat. Uiterlijk is niets aan hem te zien. Beer is een meester in het zich schikken. Ik leg hem uit waarom hij verkast is. Om gezien te worden, door kinderen op zoek naar Beer en zijn vriendjes. Daarom, Beer, heb ik je voor het raam gezet, in het zonnetje. Lekker warm. Om gezien te worden. Misschien heb ik daar wel meer behoefte aan dan jij. Dag Beer.