Begraven

Op de radio luisterde ik net naar een mijnheer die in Drenthe een natuurbegraafplaats heeft. Dat is geen begraafplaats waar de natuur zich voor goed te ruste legt, maar een plaats waar je midden in de natuur een laatste rustplaats krijgt. Maar pas op, want er zijn strenge regels. Je mag geen kledingstukken van kunststof aan hebben, alleen katoen, linnen, wol of zijde. Het plezierige is wel dat je een plaatsje koopt voor de eeuwigheid. Verlengen van contracten is niet nodig. Je wordt begraven, gewikkeld in een laken en grafmonumenten zijn uit den boze. Een Drentse kei met je naam, geboorte- en sterfjaar, daarop. Dat is het.
Het programma noopt mij er bijna toe weer eens na te denken over wat ik wil, als het ooit zo ver zou zijn. Het moge bekend verondersteld worden dat ik niet weet wat er na mijn dood met mij zal gebeuren. Eigenlijk denk ik dat het gewoon allemaal voorbij is en gewoon niets meer. Punt uit. En als dat niet zo zal zijn, dat er toch sprake is van grazige weiden, eeuwig zingende engelenkoren, even goede vrienden. Al strookt dat niet helemaal met mijn idee van eeuwige rust. Ik hou van zingen, maar eeuwig is wel heel erg lang. Ik wacht wel af. Hoop alleen maar dat het de drempel over gaan wat rustig zal gaan, zonder al te veel heisa en verzet.
En wat moet er dan gebeuren met wat van mij overblijft? Dat maakt me niet zo veel uit. Dat laat ik ook graag aan Gade over. De natuurbegraafplaats in Drenthe lijkt me wat te ver weg. Hier om de hoek is een mooie oude begraafplaats. Ooit lag die ver buiten de stad, nu er helemaal door omsloten. Zo in de buurt te blijven, dat lijkt me wel wat. In een urn, met daarop een steen met een simpele spreuk of misschien alleen mijn naam. Dat lijkt me mooi genoeg. Maar nu nog even niet.