Begin

Al een hele tijd brengen we de jaarwisselingen niet thuis door. Vaak zitten we in een huisje in het bos. Meestal met zijn tweeën. Gade en ik. Dit jaar was het gezelschap wat groter, maar ook zeer aangenaam. Het bos rond dit huisje was grotendeels gekapt om plaats te bieden aan heel veel bijna eenvormige villaatjes. De meesten stonden leeg. Kwam de rust ten goede.
Een paar jaar geleden, zes of zeven, ik ben de tel kwijt geraakt, waren Gade en ik gewoon thuis. Ik herstelde van een enge operatie aan mijn halsslagader. Oud en nieuw ging toen zo goed als aan ons voorbij. Het ene jaar gleed als het ware in het ander. Vanuit bed zagen we door de gordijnen heen de lucht vaag oplichten. Het vuurwerk was niet meer dan een schamel lichtspel, het geluid van de rotjes en pijlen werd gedempt door het dichte raam en de opkomende slaap.
Dit jaar begon het nieuwe jaar zoals het hoorde. Ik schreef er al over. Maar voor mijn gevoel is 2014 nog niet begonnen. Dat is morgen pas, als ik weer thuis ben. Over een paar uur wordt de auto gepakt, gaan we samen met de overbuurvrouwen iets eten. De vriendin, die er ook bij was, is al vertrokken. Afspraak met de tandarts. Voor haar is het gewone leven in het nieuwe jaar al begonnen. Ik bevind me nog in dat vreemde overgangsgebied in de tijd tussen 2013 en 2014. Tussen het oude jaar en het nieuwe. Een tijd als een veerhaven of een vliegveld, ja zelfs een treinstation. Plaatsen die ook nergens bij horen. Niet bij waar je vandaan komt, niet bij waar naar je naar toegaat. Zo is ook deze tussentijd, die zijn eigen plaats krijgt in een huisje in de bossen. Die zijn eigen niets-hoeft-ritme heeft, waar de tijd niet door een klok maar door er te zijn wordt bepaald.
Straks, thuis voegt de tijd zich weer naar het ritme van 60 seconden per minuut en bestaat de eeuwigheid niet meer. Dan begint 2014 pas echt. Nu is het nog even genieten van de tijdloosheid en hopen dat het een zalig nieuwjaar wordt.