Barmhartigheid

Met enige moeite en met wat nadenken, kom ik op toch op de zeven werken van barmhartigheid. Straks leg ik wel uit waarom ik mij daar mee bezig houdt. Maar ik ken ze uit mijn hoofd: de dorstigen laven, de zieken verzorgen, de gevangenen bezoeken, de hongerigen voeden, de doden begraven, de naakten kleden en de vreemdelingen herbergen. Ik zou niet meer weten waar ik dat rijtje ooit geleerd heb. Waarschijnlijk van pater van Rijn o.p. bij de godsdienstlessen op de HBS. Het is zo’n rijtje wat ergens ver weg in je geheugen ligt opgeslagen en als je dat weer naar boven wilt halen, komen de werken een voor een weer bovendrijven.  Het ene werk duurt dat wat langer dan het andere en de laatste is er pas als je de voorgaande zes een paar keer achter elkaar hebt opgezegd. Het zijn mooie werken. Mooi woord trouwens ook, barmhartig. Geen flauw idee wat dat ‘barm’  betekent of waar het vandaan komt. Bestaat als zelfstandig woord volgens mij ook niet. Lafhartig ken ik wel en ik weet wat laf is. Maar barm, zou niet weten waar dat vandaan komt.
Ik kom op de werken van barmhartigheid omdat ik er gisteren weer een gedaan denk te hebben. Ik word gebeld. Een goede vriendin lijdt onder een lichamelijk ongemak en heeft na overleg met de huisartsenpost een middeltje voorgeschreven gekregen. Maar door haar ongemak is het haar onmogelijk dat medicijn zelf bij de apotheek te halen. De vraag is duidelijk en ik aarzel geen moment. Stap op mijn fiets, rijd naar de apotheek, haal de pillen op en bezorg ze bij haar. Ik verzorg de zieken! Ik voel dat ik met iets nobels bezig ben. Die werken van barmhartigheid zijn natuurlijk een mooi ding, maar er zit ook iets dubbels aan. Als je ze doet geeft het ook een beetje het gevoel van ‘kijk-mij-eens-goed-bezig-zijn’. Niks geen puur altruïsme.
Later die dag hoor ik dat een apotheek in dit soort gevallen een bezorgplicht heeft. Had ik die pillen helemaal niet zelf hoeven te halen. Goed dat ik dat pas hoor lang nadat ik mijn zieke verzorgd heb. Nu kan ik mij nog even wentelen in dat goede gevoel dat ik als werker van barmhartigheid in mij voel gloeien.
’s Middags komt een vriendin op de thee. Ik laaf de dorstige. Twee werken op een dag! Het moet niet veel gekker worden.