Veldheer Banner

Ik heb nog een kleine 300 pagina’s te gaan in de roman Veldheer Banner van de mij verder onbekende schrijfster Marie Kessels. Dat onbekend zijn ligt helemaal aan mij, want ze heeft al heel wat romans op haar naam staan en viel al geregeld in de prijzen. Maar ik, toch niet echt onbelezen, had nog nooit van haar gehoord. Ik heb het boek dan ook niet gekocht op haar naam, zoals er schrijvers zijn die ik koop omdat zij een boek geschreven hebben. Zo mogen bijvoorbeeld Tommy Wieringa en Jan Siebelink op mijn vaste aandacht rekenen en ben ik zeer gecharmeerd van het werk van Voskuil en Van der Heijden. Maar van Kessels had ik nog niet gehoord, laat staan wat gelezen. Ik kocht de roman na een recensie in Trouw te hebben gelezen, maar pas een paar dagen geleden kwam ik aan haar boek toe. Eerst moest Elke Geurts’ Ik nog wel van jou en De Trooster van Esther Gerritsen gelezen worden. Ik kocht het boek omdat een van de hoofdpersonen, de universitair docent Saul Banner nog voor zijn vijftigste de diagnose parkinson krijgt. Een vriendin van hem, de fotografe Dana Stromberg kijkt terug op hun ontmoetingen.
Uiteraard identificeer ik mij met de hoofdpersoon. Gade vraagt zich af of ik er wel verstandig aan doe dit boek te lezen. Zij kent mijn vermogen om mij te vereenzelvigen met een mij aansprekende romanfiguur. Banner is al vele fasen verder gevorderd in zijn ziekte als ik. De symptomen die hij heeft zijn vele malen meer uitgesproken dan mijn schuifelende pas en verwrongen handschrift. En ik troost mij met de gedachte dat er net zoveel ziekten van parkinson zijn als er parkinsonpatiënten zijn. Zo erg hoeft het niet te worden.
In het begin dacht ik dat Gade mogelijk gelijk had met haar advies, maar nu ik op bijna een derde ben voel ik me bondgenoot van de hoofdpersoon. Bondgenoot een zoveel mooier woord dan lotgenoot, dat wat defaitistisch heeft. Ik citeer: Het is een wonderlijk gespannen bondgenootschap waarin ik leef met Saul[…] Ik houd erg van een woord als bondgenootschap, of kameraadschap. Mijn toch al scherp afgestelde zintuig voor de toekomende tijd wordt er nog heftiger door aan het trillen gebracht en mijn harde zelfkritiek komt er even door tot rust, heerlijk.
Waarom ik ons bondgenootschap gespannen noem? Gespannen zijn betekent hier: geladen zijn met energie.