Bank

Een paar jaar geleden kochten wij een bank, een tweezitsbank, die ook nog was om te toveren in een eenpersoonsbed. Het bankje kreeg een plaats voor de tv, maar het zitcomfort van het bankje sloot toch eigenlijk niet aan bij onze wensen en verwachtingen. Dat zeiden we de afgelopen jaren geregeld tegen elkaar als wij , beantwoordend aan het clichébeeld van een echtpaar op leeftijd, samen op de bank zaten te kijken naar Mr. Selfridge of De Brug. Maar het duurt dan toch enige tijd voor je echt besluit op zoek te gaan naar een ander zitmeubel. Een paar maanden geleden gingen we op expeditie en kochten een fraaie bank. Levertijd drie maanden. Van de week opgebeld. De bank was binnen, of ze konden komen afleveren. Vrijdag tussen 12 en 2. Een voor ons doodlopend eenrichtingstraatje veel te grote vrachtauto manoeuvreert zich tot pal voor onze voordeur. Twee mannen stappen uit en monsteren mijn gang. Ik vraag of dat allemaal gaat passen. “Dat moet gemakkelijk lukken”, verzekert mij een van de twee. Met achteloos gemak tillen ze de bank uit de auto. Fluitje van en cent lijkt het, totdat blijkt dat de meterkast een naadloze doorgang in de weg staat. De bank wordt weer in de auto gezet. Even nadenken. Onder de meterkast langs lijkt de oplossing. Bank weer uit de auto, maar dan blijkt dat de deur eigenlijk net niet ver genoeg open kan. Een pootje van de bank weigert zich te schikken en geen centimeter mee te geven. Tsja, de bank verdwijnt weer in de auto en de doorgang wordt aan een nadere inspectie onderworpen. Ooit, om te verhinderen dat de voordeur hard tegen de gangmuur zou slaan, heb ik op de plint een deurstopper geschroefd. Een losse rubber hoes over een brede schroef. Een van de bezorgers verwijdert de losse hoes en ziet, de deur kan net genoeg iets verder open. Met aan iedere kant een speling van 1 centimeter past de bank net door de deur.
’s Avonds kijkt de door ons opgenomen Mr. Selfridge aangenamer dan ooit tevoren.