Bangmakerij

Het is net voor het slapen gaan. Het moment dat je de dag van je af wilt zetten. Je geest leeg maken, energie opdoen in de vergetelheid van de slaap. Toch nog even naar  “Met het oog op morgen” luisteren. De samenvatting van wat vandaag gebeurde en morgen in de krant zal staan. Dan hoor ik het nieuws van de aanslag in Nice. Tientallen doden bij een groot publieksevenement, het is tenslotte niet alleen 14 juli, het is ook nog Quatorze Juillet. Verdwenen is de rustige overgang naar de nacht. Over een paar dagen ben ik vrijwel permanent aanwezig bij een groot publieksevenement. Op de laatste dag komt ook nog de Koning op bezoek. Hoeveel idioten zijn er nodig om voor een vermeend plaatsje in het paradijs zichzelf op te blazen of een vrachtwagen als aanvalswapen te gebruiken en talloze onschuldige toeschouwers mee de dood in te slepen. In het sluimergebied tussen waken en slapen zie ik de beelden al voor me en hoor geluiden. De volgepakte wandelwegen waar via een onbewaakt zijweggetje met grote vaart een truck aan komt rijden. Niet meer te ontwijken en niet anders dan een mensenmassa om zijn dodentocht te stoppen. Schoten van politiemannen die te laat zijn, het gevaar is niet te keren. Insjallah. Maar dit kan toch nooit gods wil zijn. Ja, ik schrijf god met een kleine letter. Als het wel diens wil is dan verdient die god geen hoofdletter.
Ik woel in mijn bed. De kat aan het voeteinde lijkt zich af te vagen waarom ik niet stil lig en zij zich tegen mijn benen voor de nacht kan vlijen. Katten, en zeker mijn Harrie, laten zich door berichten over aanslagen niet bang maken. Ik wel. Probeer het zojuist door mij geschapen beeld los te laten zodat de slaap er voor in de plaats kan komen. Dat gaat moeizaam.
De volgende ochtend wordt de Vierdaagse met name genoemd als een van de grote ophanden zijnde publieksevenementen. Men zegt alles onder controle te hebben. Ook die ene idioot?