Bang

Voor de vierde keer in mijn leven ben ik bang geweest. Bang voor Virginia Woolf, het aangrijpende toneelstuk van Edward Albee. Ik zag het voor het eerst halverwege de jaren 60 van de vorige eeuw. Te jong nog om de scherpe kantjes van het stuk helemaal te waarderen, maar de slotscène grifte zich vast in mijn geheugen. Han Bentz van den Berg die zacht zingzeggend als George vraagt wie er bang is voor Virginia Woolf en Ank ven der Moer die zacht fluisterend als Martha antwoordt: “Ik , George, ik.” Een verstild einde na een nacht vol ruzie, geschreeuwde verwijten  en drank, heel veel drank.
In 2002 zag ik het stuk weer en herinner me daarvan vooral Tjitske Reidinga als een pruilerige Honey. Ooit zag ik ook de film met Elizabeth Taylor en Richard Burton. En dan gisteravond mijn vierde “Wie is er bang...”
Het verhaal kan niet meer verrassen, de wrange afloop is genoegzaam bekend en ga die hier ook niet nog eens geven. Maar ook al weet je de afloop, het blijft een ervaring dit stuk, een klassieker op theatergebied, weer zo weergaloos vorm te zien krijgen. Ruim negen kwartier toneel van uitzonderlijke klasse dat je mee laat lijden in de relatie tussen George en Martha, een huwelijk dat op sterven na dood is en kunstmatig in leven wordt gehouden door het verhaal waar beide in willen geloven totdat een van hen de trekker overhaalt. Het was onthutsend genieten.
Als we na een drankje (thee en spa, we zijn George en Martha niet) naar onze jassen gaan, lopen we hoofdrolspeelster Carien Crutzen tegen het lijf. Wij complimenteren haar met haar spel, een compliment dat zij onmiddellijk door leidt naar het stuk: “Ja, prachtig stuk, nietwaar.” We maken duidelijk dat we ook en misschien wel vooral haar spel bedoelen. We maken een kort praatje. “Lief dat u er was”, voegt ze ons toe. “Lief dat u er was”, antwoorden wij.