Ballonnenman

Als hij de voordeur achter zich dicht doet om naar Albert Heijn te gaan ziet hij in zijn voortuin drie ballonnen liggen. Met een stukje touw zijn ze aan elkaar gebonden, gewoon een stukje touw. Geen feestelijk lintje. De wind, wie of wat anders, heeft de ballonnen in zijn tuin geblazen. Drie met een touwtje aan elkaar gebonden ballonnen. Een witte, een paarse en een turquoise. Hij weet waar de ballonnen vandaan komen. Van het koffiecafeetje op de hoek dat zijn entree met ballonnen heeft opgesmukt. De wind heeft ze bevrijd en in zijn tuin geblazen. Hij raapt de ballonnen op vanachter de struik waar zij zich leken te verstoppen. In de werkelijkheid van deze zondagmiddag zal hij ze terugbrengen. Tegen de eigenaar, een grap is nooit weg, zal hij zeggen goed op ze te passen, zodat ze niet meer weg kunnen lopen. Dat zou het einde van het verhaal kunnen  zijn. Dat is het ook. Hij doet zijn boodschappen, een kilo aardappelen, een potje appelmoes en wat chips en een toetje. De overburen komen eten.
Als hij thuiskomt ziet hij op Facebook dat er een foto van hem is gemaakt. Van bovenaf,  op de rug gezien met de drie ballonnen in zijn hand. Een witte, een paarse en een turquoise.  Hij loopt wat gebogen in een lege wereld. Niemand verder te zien. Op de foto lijkt hij erg op de man die boodschappen bij Albert Heijn ging doen. Misschien is hij het ook wel, maar door het perspectief is het ook een ander geworden. Een ballonnenman. Op de foto is te zien dat hij dadelijk de hoek om zal slaan, de wijde wereld in. De kraag van  zijn regenjas heeft hij opgezet, de wind waait nog koud. Hij zal met de ballonnen in zijn hand zonder doel verder lopen. Veel verder lopen dan hij ooit gelopen heeft, de wereld uit. De mensen zullen hem groeten: “Dag ballonnenman.” Hij zal ze woordeloos toeknikken. Hij is op weg. Drie ballonnen in zijn hand en eindelijk zal hij weten wie hij is. De ballonnenman.