Bal

Hier in de stad merk je het bijna nergens aan. Maar het is toch echt carnaval. Nijmegen heeft een wankele verhouding met Knotsenburg. Natuurlijk, de kleine groep mensen die zich er in stort doet dat met hart en ziel en in volle overtuiging. Dat deed ik vroeger ook. Carnaval was een feest dat ik met vrienden vierde. Wat dweilen door de stad. Een paar cafeetjes af en een paar avonden naar een groot carnavalsbal. In De Vereeniging of in Erica in Berg & Dal.
En later was ik er via het werk bij betrokken. Intens en toch op afstand. De gemeente was gastheer bij prinsentreffen, sleuteloverdracht, optocht, boerenbruiloft en ontluistering van de prins. En ik mocht als ceremoniemeester optreden. De prinsenproclamatie in november liet ik ook niet aan mij voorbijgaan en ik bezocht het Nijmeegse Hofbal. Aan een haakje in mijn bijkeuken hangen nog tientallen carnavalsonderscheidingen als stille getuigen van die tijd.
Eind 2005 nam ik afscheid van de gemeente en voor mij betekende dat ook het einde aan het prinsentreffen, de sleuteloverdracht, de optocht, boerenbruiloft en ontluistering. Tot mijn verrassing werd ik in 2006 benoemd tot Ridder van de Nijmeegsche Hofraad. Niet dat het iets voorstelt. De grootte van de steek die ik toen kreeg is omgekeerd evenredig met het belang van die titel. En nu krijg ik elk jaar een uitnodiging voor het Hofbal. Er wordt dan ook weer een nieuwe ridder benoemd en ik draag weer mijn oude smoking. Dat hoort ook op die avond. “Black tie only” staat op de uitnodiging. De avond begint met een eenvoudige, doch voedzame maaltijd. Diverse stampotten. Die maaltijd is alleen voor de sponsorende genodigde en natuurlijk voor de ridders, waarvan er deze avond maar vier zijn. Gade en ik blijven na de proclamatie van de nieuwe ridder nog even. Hier een handje, daar een praatje en wij vertrekken als er nog heel veel van de 1200 gasten moeten binnenkomen. Wij laten het bal verder aan ons voorbijgaan, net als de rest van carnaval.