Baken

6 mannen, 1 werkgroep. De werkgroep literaire bakens. Met zijn zessen proberen ze de stad te verfraaien. Met literaire bakens. Dat zijn korte citaten die op de een of andere manier betrekking hebben op een plek in onze stad. En op of dichtbij die plaats worden ze neergezet. Op verschillende manieren. Tegen een wand, op een muur, op een transportdeur. Het lijkt eenvoudig: je kiest een tekst, neemt een ontwerper in de de arm en laat het uitvoeren en ophangen. Zo makkelijk lijkt het. Maar dan reken je toch mooi buiten de gemeente, die een vergunning moet geven. Of buiten de eigenaar van de wand, muur of transportdeur, die toestemming moet verlenen. Of buiten de ontwerper, alhoewel die de meest gezeglijke is in het gezelschap. Maar helemaal reken je buiten de 6 mannen zelf, die een keuze moeten maken voor een tekst. Daar gaan avonden en tientallen e-mails mee heen. Als er al een schrijver of dichter gekozen is, gaat het om het kiezen van het juiste citaat. En als het citaat er is, wil de een het iets korter, de ander iets langer en een derde wil uit het midden iets weglaten. Er vliegen woorden als zeggingskracht, bedoeling van de schrijver, context van het citaat en te gesloten tekst over de tafel. En dan op eens lijkt er overeenstemming te bestaan, totdat er iemand van het herengezelschap zich te hardop afvraagt waar we het dan precies over eens zijn. Nieuwe discussie. Te lang, te kort, niet geschikt voor deze plaats, te hermetisch, te vrijblijvend, niet literair genoeg (wat bedoel je daar precies mee?). De mannen spreken over de viscositeit van water en of de bayou er nu wel bij moet of niet en over wie de nieuwe stadsdichter moet worden, verdelen taken en maken een afspraak voor over een paar weken.
En geloof het of niet, maar toch hangen er over een maand of twee, drie toch weer wat nieuwe bakens in de stad.