Bach

Ja, ik ga toch weer schrijven hoe warm het was en hoeveel warmer het nog zal worden. En misschien de komende dagen ook nog wel. De warmte omvat mij als een warme deken. Ik hou helemaal niet van warmte. Ja, een beetje warm vind ik wel lekker, maar er is meer dan een taalkundig verschil tussen warm en heet. Bovendien behoor ik tot bijna elke doelgroep die extra gewaarschuwd wordt voor de hoge temperaturen die ons land op dit moment teisteren. Dus goed voor mijn gezondheid is die warmte ook al niet. Ik heb vanochtend al de dagelijkse boodschappen gedaan en natuurlijk, dat heb je van die warmte, prompt weer wat vergeten, zodat ik er dadelijk toch weer even uit moet.
Gisteravond koesterde ik mij in de koelte van de grote kerk. Een Bach-concert. Haast niemand is op het concert gekleed, maar ziet er zomers en in sommige gevallen onbetamelijk uit. Want dat vind ik van sokken in je sandalen. Sandalen draag je blootsvoets, zeker als je daarboven een kniebroek draagt. Een aantal van de concertgangers heeft wollen sokken in zijn sandalen. Foei, maar ach waar maak ik me druk over. Daar is het toch veel te warm voor.
Ik ervaar het Bach-concert als een milde douche. Ik krijg associaties met dan weer een rustig kabbelend beekje, dan weer met een onstuimige waterval. Bach zou in Nederland niet voor niets Beek heten. Soms mijmer ik wat weg. Nee, ik slaap niet, het is een soort tussenvorm, waarin de muziek nog danig aanwezig is, maar er ook een beeldenwereld zich ontwikkelt waarin de kerk niet meer het decor is. Het verkoelt aan de oevers van de beek. Een uur beschouwing en contemplatie. In een ontkerstende wereld is Bach niet kapot te krijgen. En in de muziek horen we de verklanking van “Allein Gott in der Höhe sei Ehr und Dank für seine Gnade, darum daβ nun und nimmermehr uns rühren kann kein Schade.” Hoezo ontkerstening?
Als het straks nog warmer wordt zet ik een CD van Bach op. Brengt vast verkoeling.