Babel

Ik vind het nog steeds een van de mooiere Bijbelverhalen. Hoe de hoogmoed van de mens gestraft wordt. Hij wil een toren bouwen die tot in de hemel reikt. Maar het lijkt of God zoveel concurrentie niet kan velen. En het volk dat één was, één taal sprak en op één plaats woonde, raakt door Zijn toedoen in verwarring. Gaat elkaar niet meer begrijpen, spreekt elkaars taal niet meer. Rare God trouwens. Duldt niemand naast zich. Van de ene kant propageert hij liefde en eensgezindheid, maar als die er dan is, -het is toch een bijzonder plan samen een hemelhoge toren te willen bouwen, dan grijpt hij in. Laat de mensen elkaar niet meer begrijpen. Het het hele plan valt in duigen..
Taal verbindt, taal scheidt. Van de staatssecretaris komt er nu een boete op het niet spreken van onze taal. Geen taal, geen geld. Dat zal een veeltalig geweeklaag tot gevolg hebben.
Gisteravond kwam er familie op bezoek, aangetrouwde familie. Of eigenlijk dat ook niet meer, familie van Ex. Haar zus met haar Duitse man, zijn dochter met haar vriend en ook nog een Amerikaanse die lang geleden in het kader van een uitwisseling een jaar in het gezin van Ex had gewoond. Een nep ex schoonzusje dus eigenlijk. Het werd een mooi bezoek in een mengeling van talen. De Amerikaanse is lerares Duits, en spreekt ondanks de decennia die er tussen haar verblijf en nu liggen, nog een aardig mondje Nederlands. Zij zou van de staatssecretaris als het nodig was zo het volle pond aan bijstand krijgen.
We spreken met elkaar in een soort nieuwe taal, een mix van Duits, Nederlands en Engels. Het meest Duits, dat wordt de lingua franca tijdens dit bezoek. Als we gewild hadden zouden we samen plannen hebben kunnen maken voor het opnieuw bouwen van een toren van Babel. We spraken weliswaar van oorsprong verschillende talen, maar we hadden elkaars taal geleerd. De Duitsers spraken Engels, de Nederlanders Engels en Duits en nog een handvol andere talen en de Amerikaanse sprak ook Nederlands en Duits en ook een beetje Spaans. We verstonden en begrepen elkaar. We waren God te slim af. We spraken niet één taal, we spraken elkaars talen. Zou er dan toch een nieuw Babylon gloren. Het is dan wel geen nieuw Jeruzalem, maar het gaat toch al een eind de goede kant op.