Baarlo

Als wij iets waarmaken dan is het wel het gehoor geven van het op vakantie gaan in eigen land. We zijn net koud terug van ons week je Achterhoek en nu zijn we een paar dagen in Baarlo. Baarlo ken ik alleen als naam op schreeuwerige affiches die in felle kleuren een NACO-stockcarrace aankondigde op het plaatselijke circuit. Maar dat was ooit. Ik weet niet of dit soort races nu nog gehouden wordt. Waarschijnlijk hebben strengere milieu-eisen aan dit fenomeen een  eind gemaakt en zijn de hotsebotsende auto’s alleen nog maar te zien in uitzendingen van heimwee-tv, die nu in vakantietijd het middagprogramma op tv vormen. Goedkope vulling met herhalingen van wat ooit duizenden kijkers trok.
In Baarlo hebben vrienden voor een week een ruime vakantiewoning gehuurd. Een woning waar wel zestien personen kunnen overnachten en nu voor een relatieve habbekrats verhuurd wordt. Zo veel ruimte die de vrienden graag met anderen delen. Op hun vraag of wij geen zin hadden ook een paar dagen naar Baarlo af te reizen hebben wij meer dan bevestigend geantwoord. Wij op weg naar het Limburgse Baarlo, niet te verwarren met de twee Overijsselse buurtschappen die dezelfde naam dragen. Baarlo dat niet anders betekent dan een onbegroeide plek en het bos.
Binnen het uur zijn wij op de plaats van bestemming en direct al is er daar aangekomen dat vakantiegevoel. Dat komt niet alleen door de punt vlaai bij de ontvangstkoffie, maar ook door dat wat ongrijpbare gevoel van er even tussen uit te zijn. Het wordt dan wel oppassen om de anderhalve-metergrens te respecteren.Het lijkt wel of in Baarlo het virus wat verderaf is. Zeker als we ons laten meevoeren in een spelletje jeu de boules. Dan lijkt de wereld weer even normaal,het oude vertrouwde normaal en heeft het niets van het nieuwe normaal waaraan we dachten gewend te zijn. En het excuus dat het vakantie is, is een drogreden.Na het spelletje was ik ter compensatie extra goed mijn handen.