Avondritueel

De mens, nou ja in ieder geval mijn leven, hangt van de rituelen aan elkaar. In grootse krulletters worden die rituelen geschreven als ik twee mensen huw en hen vraag getrouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt. Bij zo’n ritueel zijn de grote woorden niet van de lucht en het ene cliché krijgt nog meer vulling dan het andere. Maar er zijn ook van die rituelen die in kleine druklettertjes geschreven worden, maar onontbeerlijk zijn om in enigermate orde te scheppen in het daagse bestaan. Neem mijn avondritueel. Het doet er dan niet toe of de avond in huiselijke kring wordt doorgebracht of dat je thuiskomt na een bezoek aan anderen, een film in LUX (Tirza is de moeite waard) of een concert in de Vereeniging (mooie violiste. dienende pianist en imposante hoornist gisteravond). Na een musicalbezoek is het wat lastiger, omdat soms de tijd te kort is om het hele ritueel recht te doen.
Hoe ziet het ritueel eruit? Zo tegen half elf vertrekt echtgenote naar boven. Ik zap nog een klein uurtje rond op de tv. Heilige minuten die zich bewegen tussen Nieuwsuur, Pauw en Witteman en Eurosport en straks weer ‘De Slimste Mens Ter Wereld’. Dan ga ook ik, na de thermostaat teruggezet te hebben, naar boven en maak een sanitaire stop. Dat lukt mij niet zonder lectuur en zo las ik onlangs ‘Vaslav’ van Arthur Japin en ben nu bezig in Jan Siebelinks ‘Het lichaam van Clara’. Voordeel van beide boeken is dat zowel Japin als Siebelink, hoe verschillend ook, schrijven in paragrafen of hoofdstukken die heel goed te synchroniseren zijn met de lengte van mijn stop. Verblijf en leesduur zijn moeiteloos op elkaar aan te passen. Na deze culturele impuls is het alleen nog maar even handen wassen en tanden poetsen. In bed zet ik de koptelefoon op en neem het staartje van ‘Met het oog op morgen’ mee. En dan komt de slaap. Niet altijd heb ik de koptelefoon op tijd afgezet.