Avondklok

Op dit zelfde moment, het is nu zondagmiddag 17 januari tegen tweeën, vergaderen een aantal ministers in het Catshuis. Een paar dagen geleden hebben zij hun ontslag bij de Koning ingediend met de kanttekening dat ze wel hun best blijven doen om de pandemie die nu wereldwijd rondwaart in te dammen. En om ons gerust te stellen, maar waarschijnlijk ook om hen zelf te overtuigen zeggen we dat ze wat dat agendapunt betreft zich nog steeds missionair voelen en meer willen blijven doen dan alleen maar op de winkel passen. Maar wat kun je nog meer doen dan de lockdown te handhaven tot sint juttemis. Niet-essentiële winkels kunnen toch niet dichter dan dicht, lege scholen kunnen niet leger dan leeg. Natuurlijk kan ook nog verordonneert worden dat je alleen nog maar in je eentje in de auto mag zitten en je ook alleen nog maar in je eentje de straat  op mag en niet verder dan anderhalve meter van je huis of mag. Een van de mogelijkheden die vast en zeker beschouwd wordt is het invoeren van een avondklok. Een avondklok die inhoudt dat je na een bepaalde tijd niet meer de straat op mag. Tot enig tijdstip de volgende dag hoor je thuis te blijven. Je kunt niet meer naar het theater, niet meer naar de bioscoop, maar dat kon toch al niet, want die waren al gesloten. De wereld wordt een gevangenis, je huis de cel waar je je eenzame opsluiting uit zit.
Samen , zeggen de slogans, krijgen we de pandemie er wel onder. Maar het is een eenzame strijd tegen een zo goed als onzichtbare vijand. En ook al spelen we de hele dag verstoppertje, het virus zal ons blijven vinden, hoe laat het ook is. Het virus kan geen klok kijken, het heeft alle tijd. Dan weet je wel hoe laat het is.
Heel wat landen kennen weer een avondklok. Dat zal bij ons ook niet lang meer duren. Maar zal langer duren dan we denken.