Wat maakt een avond tot een genoeglijke avond, tot een zeer genoeglijke avond? Soms is daar niet meer voor nodig dan een plezierig brandende houtkachel, een goed boek en Gade die in de ander hoek van de bank ook zit te lezen. Dat zijn stuk voor stuk ingrediënten voor een genoeglijke avond.
Maar ook op een heel andere manier kan een avond genoeglijk worden. Er brandt geen kachel, gewoon de verwarming aan, een gedekte tafel, waar duidelijk een mooie maaltijd geserveerd gaat worden en een zeer gemêleerd gezelschap. Twee mannen, vijf vrouwen. Twee vrouwen, moeder en dochter, komen uit Korea, twee uit Nederland en een uit Duitsland. Een van de mannen komt uit Maleisië, de andere ben ik.
Het is een avond waar heerlijk wordt gegeten. Vegetarisch. De afsluiting is alles behalve gezond, maar wel heel erg lekker. En dan zijn er de gesprekken. Gesprekken die waarde krijgen omdat er ook heel goed geluisterd wordt. Van geen van ons is de moedertaal Engels. Toch is het die avond de lingua franca. Engels als wereldtaal met prachtige accenten. Nooit Oxfordengels, maar met Koreaanse, Duitse, Maleise en Nederlandse tongval. En we verstaan en begrijpen elkaar.
Een tafel waaraan gesproken wordt over leven en liefde, over sterven en geboorte. Over opvoeden. Ik hoor veel over het boeddhisme en over de stromingen daarbinnen. Soms doet het mij denken aan de protestante kerk met al zijn afsplitsingen, gevolg van meningsverschillen over in mijn ogen vaak triviale zaken. En ik dacht, hoe naïef, dat het boeddhisme rust en vrede was. Ja, het leven was dan wel lijden, maar ook aanvaarding.
Zo kabbelt de avond voort. Soms zingen de twee mannen een paar regels van een of andere musicalsong. De Koreaanse moeder waardeert het maar matig. Ik daag haar uit een Koreaans lied te zingen. Na enige aandringen, gaat ze op de uitnodiging in. We horen een lied vol verlangen naar een berg ver weg in het andere Korea. We verstaan er geen letter van maar de ontroering raakt me.
Zo’n avond dus, niet helemaal vast te leggen in woorden, maar wel om te koesteren.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Prachtig geschreven Jan, kan mij daar wel iets van voorstellen wat er voor chemie ontstaat.