Autolampje

Ik heb mijn rijopleiding in militaire dienst genoten. Kwade tongen beweren dat dat nu, na 50 jaar nog te merken is aan mijn rijstijl. Ik laat de motor af en toe gieren alsof ik nog moet dubbel clutchen. Ik reed destijds als chauffeur/telefonist bij de 11e Afdra, de Gele Rijders, rond in een Munga en zelfs als je een week geen meter had gereden was er op dinsdagmiddag vaste prik ‘auto-onderhoud’. Ik controleerde bandenspanning, liep moeren en bouten die al lang goed vast zaten na of ze wel goed vast zaten, checkte de accuvloeistof en deed of ik druk bezig was en volgde braaf de aanwijzingen van de controlerende cornet op die nog minder verstand van auto’s had dan ik. En was er eens een lampje kapot dan was dat zo vervangen in de makkelijk toegankelijke koplampen die niet ergens verscholen onder de motorkap bijna ontoegankelijk waren ingebouwd, maar fier stonden te pronken op de voorspatborden.
Lang kon ik met een paar handgrepen in mijn burgerauto’s ook zelf een kaduke koplamp vervangen. Toegegeven het was  soms een gemier om de beschermkap er gemakkelijk af te krijgen en de veertjes waarmee een lamp op zijn plaats werd gehouden waren af en toe lastig om los en weer vast te klemmen, maar het was een klusje dat ik, toch niet echt begiftigd met twee rechterhanden, kon klaren.
Van de week constateerde ik dat de linkerkoplamp van onze auto niet meer naar behoren functioneerde en maar op halve kracht brandde. Even had ik de neiging om de handleiding erbij te pakken en te proberen zelf de koplamp te vervangen. Maar familie, vrienden en bekenden raadden mij dat ten sterkste af. Ik zou verloren lopen in de aanwijzingen en het speciaal benodigde gereedschap niet tot mijn beschikking hebben. Zelfs mijn militaire chauffeursverleden zou mij geen steek helpen. Een Munga was in niets te vergelijken met de middenklassers van tegenwoordig.
Ik ben bij mijn garage langs gegaan. Ik kon er op wachten. Een uur. Ik heb het licht weer gezien.