Asperge

Vanochtend las ik in een van de drie kranten die deze zaterdagochtend in mijn bus ploften een column van Paulien Cornelissen. Zij schreef een zoals altijd onderhoudend stukje dit keer over dwangclichés.  Een van de voorbeelden die zij noemde was dat er bij een aspergemaaltijd altijd wel iemand is die het dan over ‘het witte goud’ heeft. Het stukje eindigt met de constatering dat er vanavond bij de finale van het Eurovisie Songfestival in diverse huiskamers wel weer ‘douze points’ geroepen zal worden. Maar ik wil het vandaag niet hebben over het festival, dat ik in tal van berichten al zag vermeld als ESF. Ik dacht dan nog altijd dat het over de nieuw aan te schaffen straaljager ging, maar die blijkt in de publiciteit op dit moment ruim door de twintig liedjes van het festival te zijn ingehaald. Vandaag heb ik het over asperges. We hadden ze dit jaar nog niet gegeten en net terug uit Frankrijk leek het ons een mooi moment om samen met de overbuurvrouwen een  aspergemaaltijd aan te richten. Dat leek hun ook een goed idee. Het was al het eind van de middag, dat de afspraak gemaakt werd. Uit Frankrijk hadden we voor onderweg nog vier gekookte eieren meegenomen. Maar die kwamen ongegeten in Nijmegen aan. De basis was er dus al, alleen de asperges en de ham nog. Aardappelen waren ook uit de Morvan meegekomen. Ik ging op weg naar onze vaste aspergeleverancier in een dorp verderop.
Welke soort of ik wilde. “De beste.” zei ik. “Dat is klasse 1.” antwoordde de aspergemeneer. Ik vroeg wat het verschil was met klasse 2 en 3. “Ze zien er minder mooi uit. Een beetje krommer, een beetje dikker, een beetje onaantrekkelijker. Maar ik moet voorzichtig zijn met wat ik zeg, want ze kunnen mij verstaan en misschien nemen ze dan wraak door hun smaak wat te verliezen.” Zelden trof ik een aspergeboer die zo’n innige band met zijn handel had opgebouwd. Ik zei dat ik 2 kilo geschilde klasse 1 wilde. Voor de zekerheid fluisterde ik mijn bestelling, Ik wilde de asperges klasse 2 en 3 niet voor het kopje (zo heet dat bij asperges) stoten en zijn handel bederven.
De maaltijd was genoeglijk en smakelijk. En Paulien Cornelissen ten spijt heeft niemand het gehad over ‘het witte goud’.