Apport!

Ze blijven maar een uurtje. Vanochtend werden ze voor het laatst wakker in wat zo goed als het noordelijkste puntje van Nederland is. De laatste dag van hun vakantie. Zij waren hier een maand, een maand waar zij een tournee door heel het land hebben gemaakt op bezoek bij vrienden en familie. Nu zijn ze zojuist weer op weg gegaan naar het diepe zuiden. Een rit van zee tot zee, van Waddenzee tot Middellandse Zee. Een jaar geleden zijn ze vertrokken uit Nederland om in de Franse Cevennen hun geluk te beproeven. Soms lijkt het wel of zij naar daar zijn verhuisd vanwege hun prachtige hond, die zij daar ooit bijna in een opwelling hebben aangeschaft. De hond is weer thuis vlakbij waar het beest ooit geboren werd. Maar honden voelen zich overal thuis al kan ik mij goed voorstellen dat zijn riante huis in Frankrijk met een grote uitrentuin hem meer bevalt dan de povere vrijheid die zijn riem hem hier biedt. Als Neef en zijn vrouw aanbellen begroet de hond ons als oude bekenden. Nog niet zo lang geleden waren wij een dag of 10 bij hen te gast in dat dorp waarvan de naam alleen al een gedicht lijkt. Saint Hippolyte du Fort. Nooit gedacht daar ooit te komen. Toch gelukt. En nu is het heel goed Neef en zijn vrouw weer even te kunnen zien, even te omhelzen. Familie dichtbij. Zuid-Frankrijk is te ver om even langs te gaan voor een kop koffie of een onderhoudend gesprek. Voorlopig moet ik het weer doen met dit te korte bezoek. Ze moeten gauw weer door, vandaag willen zij Metz als tussenstop nog halen. Ook de hond is blij met het oponthoud. Een tennisbal is hem genoeg om achteraan te rennen en steeds weer terug te brengen. Neef laat zien dat de hond weer wat geleerd heeft en keurig luistert naar de bevelen zit en blijf en pas na apport! de bal achterna gaat.
Soms zou ik willen dat ik tegen Neef zit en blijf kon zeggen. En appport! zou ik voor me houden. Honden, ja honden, die luisteren. Maar neven? Gade en ik zwaaien hen uit, Neef, zijn vrouw en de hond. Ik blijf.