Applaus

“Doe toch maar even een jas aan, want het is al kouder dan je denkt.” Het is even voor achten. In de loop van  de dag is via de straat-app het bericht rond gegaan om ons aan te sluiten bij de applausactie ter ondersteuning van het verzorgend deel van de natie. Ons kleine straatje heeft de boodschap begrepen en op het afgesproken tijdstip staan zo’n twintigtal buren op straat. We houden keurig de anderhalve meter afstand tot elkaar en beginnen te klappen. Er gaan nog meer deuren open en ook uit verschillende geopende ramen wordt geklapt. Zwijgend. Het is een povere manier om te getuigen van solidariteit, een paar minuten klappen. Een paar straten verderop ondersteunt een eenzame vuurpijl het applaus. Als het applaus verstomt zoekt iedereen weer de, naar we aannemen, veilige beschutting van het eigen huis weer op.
Via de televisie worden we weer ingelicht over de meest actuele stand van zaken. Regeringsmaatregelen om de ergste financiële nood voor ondernemend Nederland te leningen. De ministers kijken ferm de camera in,  de gebarentolk trekt minstens net zo veel aandacht. Ik probeer te begrijpen wat zij zegt. Ik snap er niets van. Haar tolken is wat mij betreft aan dovemansoren gericht.
Ik maak mijn dagelijkse telefoonrondje langs de velden om te horen hoe zoon en dochter het stellen. Ook zij hebben gisteravond meegeklapt vanuit hun huis. Mijn zoon woont in een plezierige Nimweegse volkswijk en vertelt me dat het bij hen wel oudjaar leek en de mensen al het vuurwerk dat zij nog hadden liggen nu opstookten. Vuurwerk dat met het aanstaande nieuwjaar illegaal is. Een luidruchtig ondersteuning van een solidariteitsuiting die maar even duurde. Beduidend korter dan de tijd die ons te wachten staat zal duren. Misschien is dit wel de nieuwe orde, waarin wij ons moeten schikken om te overleven. Het wordt wennen. Niet meer even ergens binnenlopen, maar afstand bewaren, maar ook die afstand op andere manieren proberen te overwinnen. Ik ben gebeld door de pastor van de kerk waar ik me thuis voel, maar die nu gesloten is. We concluderen dat het lastig is gemeenschap in je eentje te vieren. Dat moeten we allemaal nog leren. Misschien was het applaus van gisteren ook wel een applaus voor je zelf , zoekers naar een nieuw bestaan.