Appeltaart

Meer bewegen, oh, wat zou dat toch goed voor mij zijn, hoor ik van alle kanten. Natuurlijk weet ik dat ook wel maar de geest is gewillig, maar het vlees is zo zwak. Bovendien is bewegen voor mij al gauw een pijnlijke zaak. Spieren lijken samen te spannen en gaan zo trekken dat na een tijdje elke stap als een overwinning beschouw moet worden. Bewegen, ik weet het, is desondanks een goede remedie en houdt zowel de ene kwaal als de andere een beetje binnen de perken. Lopen is dus niet mijn meug.
Onlangs kreeg ik een uitnodiging van de Radboud Universiteit of ik mee wilde doen aan een programma om mijn plezier in het lopen te vergroten. Nu is het al tijden zo dat ik weinig plezier aan het lopen als zodanig beleef. Dus voor dat het mogelijk zou zijn het plezier daarin te vergroten is het eerst zaak dat plezier zo mogelijk weer te (her)ontdekken. In mijn geval lijkt me dat een mijl op zeven. Stenose en nog wat ongemak lijken dat traject in de weg te staan. Dat wordt bevestigd door de onderzoekers die mij vroegen of ik belangstelling had om mee te doen aan hun project dat de deelnemers op creatieve wijze probeert meer genoegen in het wandelen te laten krijgen. In mijn geval zien zij daar weinig heil in en krijg ik te horen dat ik niet kan deelnemen aan de studie.
Ik zoek op Internet nog even naar stenose en daar lees ik dat met een kanaalstenose lopen en staan geen pretje is: “De klachten ontstaan vaak tijdens of vlak na het lopen of staan. Mensen met een stenose gaan vaak voorovergebogen lopen. Als u bukt, hurkt of zit, dan verbreedt uw wervelkanaal en verdwijnen meestal uw klachten. Dit verklaart onder meer waarom u met een stenose vaak prima kunt fietsen.”
Gade stelt voor samen een eindje te gaan fietsen. Prima idee, zeker als we als keerpunt een zonnig terrasje aan de boorden van de Waal nemen en ik mijzelf als beloning op een cappuccino met appeltaart (zonder slagroom) trakteer.