Anne

Anne staart in een spiegel. “Ik lijk op mijn moeder.” Met die verzuchting eindigt aflevering  27 en laatste deel van de TV-serie ‘Anne with an E‘. Een van oorsprong Canadese Netflixserie die Gade en mij de afgelopen dagen in zijn greep heeft gehouden. Als er maar even een gaatje was opperde een van ons het idee om maar een ‘Anne’ te bekijken. Een plezierige hapklare brok van drie kwartier gebaseerd op een meer dan een eeuw oud boek van L.M. Montgomery. Het boek is al verschillende malen verfilmd en telkens voorzien van soms zeer vrije interpretaties van de verhaallijn. Voor de meest recente serie werden zelfs nieuwe personen verzonnen waarvan er geen in het oorspronkelijke boek terug te vinden waren. Je moet tenslotte wat doen om 27 afleveringen boeiend te laten blijven.
Het verhaal is eenvoudig. Een weesmeisje  wordt per abuis geplaatst op de boerderij van een nooit getrouwde broer en zus en daar liefdevol opgenomen. Vanuit die veilige basis gaat zij op zoek naar haar afkomst, ontdekt het leven en de liefde en lardeert haar waarnemingen met welgekozen citaten. En wat niet vergeten mag worden, Anne heeft rood haar, sproetjes, heel veel sproetjes. Op eigen wijze is zij op weg naar de volwassenheid. Een weg waarop zij ook geconfronteerd wordt met maatschappelijke problemen, de omgang met minderheden, discriminatie en homoacceptatie. Soms wordt dat er met de haren bijgesleept. Maar al die zaken worden overgoten met een sfeertje van rond 1900 in het fraaie decor van het Canadese Prince Edward’s Island.
Wij leven van harte met Anne mee. Als het kijken naar zo’n serie de bedoeling heeft even weg te zijn van de praktijk van alledag die beheerst wordt door mondmaskertjes, virus en vaccinatie dan is ‘Anne with an E’ een aanrader, hoe gezocht sommige verhaallijnen ook zijn. Maar dat wordt dubbel en dwars goed gemaakt door de manier waarop Anne in de persoon van Amybeth McNulty door de 27 afleveringen heen huppelt.