Anders?

Het lijkt of het leven zijn normale loop weer aan het het hervatten is. Lijkt.  Of er niets veranderd is. De kranten staan weliswaar nog bol van 13/11, her en der zijn er nog klopjachten aan de gang, maar het leven gaat ook weer gewoon zijn eigen gangetje. De mooie A komt weer eens een hapje bij ons mee eten en dat is genoeglijk als altijd. Eerder die dag komt een vriend Harrie, onze nieuwe kat,  bekijken. Die vriend was dit weekend in Parijs op familiebezoek. Via de whatsapp hield hij ons op de hoogte van zijn ervaringen. Sirenes alom, vertelde hij en wist pas wat er aan de hand was door een berichtje van zijn dochter uit Nederland: “Pap, alles goed daar met jullie?” Toen ging bij hem de tv aan en zag hij wat er een paar straten verderop gebeurde. Op de terugweg naar Nederland merkte hij niets van een versterkte grensbewaking en was voor hij het zelf wist al weer in België. Alles nog het zelfde.
Alles lijkt weer zijn gewone loop te hervatten. We lijken er al heel snel aan te wennen dat er voetbalwedstrijden, zelfs vriendschappelijke, niet doorgaan vanwege terreurdreiging. Het voetbalveld is het slagveld geworden van de moderne guerrilla. Een oorlog wordt niet meer daar en veraf uitgevochten, het strijdtoneel is hier en dichtbij. Misschien moeten we, ik in ieder geval, maar aan die nieuwe werkelijkheid wennen.
Maar het leven gaat in al zijn trivialiteit ook gewoon verder, voorlopig althans.
Op mijn bureau heeft Harrie haar eigen plaats veroverd. Ze ligt op de zelfde plaats als waar Thomas, onze vorige kat ook bij voorkeur lag. Net zoals diens andere lievelingsplaatsjes nu de zijne zijn geworden. Het leven gaat gewoon verder, zeker voor een jonge kat, die geen weet heeft van wat dan ook en tevreden is met een bak  brokjes en af en toe een aai. Vandaag of morgen zal ik de profielfoto op Facebook waar Thomas nog op prijkt vervangen door een soortgelijke foto, maar nu met Harrie. Alles is anders. Alles is het zelfde.