Amateur

Een weekje geleden schreef ik dat ik niet zo van de uitvoeringen was. Ik zing vooral voor mijn eigen lol en ben blij dat dat in een plezierig groepje kan. Maar van tijd tot tijd is het onontkoombaar het podium op te klimmen. Onze zangjuf heeft dan met een andere zangjuf afgesproken om met ons groepje in het bijprogramma van de jaarlijkse uitvoering van het grote koor van de andere juf op te treden. Dat was dus gisteravond. We zingen in een klein zaaltje van het plaatselijke kunst en cultuurcentrum. Omdat het hoofdkoor fiks is zit het zaaltje al gauw vol met familie en vrienden. Gade is er niet. Die houdt veel van me, maar er zijn grenzen. Zij kiest voor echte zangers elders. Wij zijn goedwillende amateurs.
We zingen samen even in. Dan blijkt er ook nog iemand ziek te zijn. Ik mag zijn rolletje overnemen en moet bij het eerste nummer in mijn eentje inzetten. Ja, goede avond. Het nummer heet ook bon soir, ook mijn eerste woorden die ik zing. Zuiver? In ieder geval niet te ver er naast. Het voordeel van zo’n zaaltje met familie en bekenden is dat er een grote mate van welwillendheid bij het publiek is. Daartussen blijkt een oude kennis van mij te zitten. Zelf een uitmuntend zanger. Zijn zus blijkt in het hoofdkoor te zitten. Na afloop wijst ze mij op de aanwezigheid van haar broer. “Let maar niet op wat hij er van vindt. Hij is altijd zo kritisch.” Ik schiet hem aan. In zijn mildheid onthoudt hij zich van een oordeel. “Leuk je weer eens te zien.” Zien, okay, maar over horen zegt hij niets. Is misschien ook maar beter. Alhoewel, niemand kan mij de lol van dit samen zingen afnemen. En al mag ik dan niet zo van het optreden zijn, het is toch ook wel lekker even op het podium(pje) te staan.
Bij de nazit spreekt de juf nog even die nummers door. En wordt het programma voor het laatste optreden volgende week vastgesteld. Mijn lievelingscanon lijkt geschrapt te worden. Ik was daar een liefhebber van, maar ik blijf desondanks een amateur.