Amateur

Ik ben een liefhebber. Van van alles en nog wat. Van lekker eten, van een goed boek, van een mooie voorstelling, van versjes schrijven, van de kruiswoordpuzzel in NRCnext, ja zelfs van dit blog bij houden. Gisteren was het een dag van bijna-overdosis aan te liefhebben dingen, ondanks het feit dat mijn krant niet op zaterdag verschijnt. Nee, gisteren was het de dag van Gevaarlijk Goed. Gevaarlijk Goed is een festival in de Lindenberg in Nijmegen georganiseerd door het Gelders Centrum voor Kunst en Cultuur , waar mijn vrouw werkt. De professionals van KCG (de wat onlogische roepnaam van dit instituut) hebben de top van de Gelderse amateurkunst bij elkaar gezocht in een dynamisch en oog- en oorstrelend weekend. En zo tuimel je in een bruisende opening waarin de speech van de gedeputeerde in een burleske cross-over belandt tussen streetdance, opera, ballet, urban arts, muziek en een enthousiast publiek met kippenvel en tranen in de ogen. Kunst ontmoet kunst. En even lijkt het of er geen kabinet dreigt dat dit alles onbelangrijk vindt. Dat de liefhebbers, de amateurs hun lol niet meer gunt en wil bezuinigen op deskundigheidsbevordering, kwaliteit en voorbeeldwerking door professionals. Ik zie en hoor, ik beleef in een paar uur tijd toneel, poëzie, performance, balkanmuziek uit het Land van Maas en Waal, flamenco, ballet en breakdance. Het talent barst uit de voegen van de Lindenberg.
Als ik thuiskom is er dat cadeautje van Hilde, die een gedicht van mij in een animatiefilmpje heeft gevat en op You Tube gezet. Nog meer genieten.
Ik ga zo dadelijk naar het voetballen. NEC-AZ. Als de rood-zwart-groenen ook maar de helft van de inzet vertonen die ik bij Gevaarlijk Goed ervoer, dan wordt het een makkie voor mijn kluppie. Maar ja, het zijn (te) duur betaalde professionals. Als je ze soms over het veld ziet sjokken vraag je je af of ze wel echt van het spelletje houden. Amateurs, maar geen liefhebbers.