Albatros

Zondagochtend. Ochtend om een beetje uit te slapen. Om even wat langer te blijven liggen. Nog te genieten van de warmte van het bed en van elkaar. Werktuigelijk zet ik de radio aan. De wekkerfunctie was uitgeschakeld. Het is immers zondagochtend. Zoals altijd op deze dag vallen we in de uitzending van ‘Vroege Vogels’.  Al doezelend hoor ik met een half oor over de ‘Dutch Bird Fair’. Ik ben nog te slaperig om me erg druk te maken over het weer overdreven gebruik van het Engels bij een zo Nederlands evenement in de Oostvaardersplassen. Waarom heet het niet gewoon ‘Nationale Vogel Beurs’?  Maar ik laat het er maar bij. Het bed en gezelschap winnen het van de ergernis.
Ik bevind mij in het vage gebied tussen waken en slapen. Niets heerlijker dan een luie zondagochtend met de lome warmte van de voorafgaande nacht nog rondom. Dan hoor ik iemand vertellen over de albatros. Over hoeveel soorten er wel niet zijn, hoeveel er bedreigd zijn, hoeveel ernstig bedreigd zijn en waar de bedreiging vandaan komt. Dan vertelt de man dat een albatros wel zes, zeven jaar onafgebroken in de lucht blijft zweven. Vaak zonder enige wiekslag te maken zoekt hij de meest gunstige luchtlaag. Af en toe landt hij even op zee om wat te eten en stijgt dan weer op en zweeft, zweeft en verder niets. Hij slaapt zelfs zwevend in de lucht.
Ik fluister tegen Gade, hard praten doe je op een slaperige zondagochtend niet, dat ik ook een albatros wil zijn. Het lijkt me heerlijk niet anders te hoeven dan te zweven, af en toe een trage wiekslag en verder niets. Ik realiseer me dat die situatie toch wel erg dicht aanleunt tegen die waar ik me in dit warme zondagochtendbed bevind. Ik doe niets anders dan lui genieten. Ik zweef en verder niets.
Na een uurtje land ik. Een ontbijt komt niet vanzelf. Maar even was ik een albatros en mijn bed was het oneindige zwerk.