Agenda

Toegegeven, ik heb een tamelijk rustig bestaan en dat bevalt me best. Mijn agenda is niet overvol, zelfs niet vol, zodat er genoeg tijd overblijft voor tijdloze zaken zoals wat mijmeren, een fietstochtje, een boek. Maar het wordt toch echt lastig als je je agenda kwijt bent. Of in ieder geval als je haar niet kunt vinden, wat toch weer net iets anders is dan kwijt zijn. Zo wist ik vanochtend dat ik vandaag een afspraak had met mijn osteopaat, maar niet hoe laat. Ik heb hem dus maar opgebeld voor het juiste tijdstip. Maar of ik de rest van de week dit soort kleine en vaak heel genoeglijke afspraken heb. Ik zou het niet weten, want daarvoor heb ik nou net een agenda en die is zoek. Een paar dagen al. Gade zegt dat we gisteren nog een afspraak hebben gemaakt voor augustus en dat ik zei dat ik kon. Maar ik weet dat ik daarvoor mijn agenda niet geraadpleegd heb. Ik weet wel dat ik op 4 januari nog een afspraak in mijn agenda heb geschreven, maar dat die sindsdien in rook lijkt te zijn opgegaan. Er ontstaat van een gevoel van leegt in me, een gemis. Ik probeer te recapituleren waar ik haar voor het laatst heb gebruikt. Dat is, denk ik, aan mijn bureau. Nu is mijn bureau ook een opslagruimte voor niet dringende zaken. Ik ploeg het volgestapelde tafelblad helemaal door en dat meer dan een keer. Ik kom rekeningen uit 2011 tegen, waarschijnlijk wel betaald, want nooit aanmaningen gekregen. Maar geen agenda. Ik kijk zelfs in arren moede in de binnenzakken van  mijn colberts, ook al heb ik de afgelopen veertien dagen geen colbert aangehad. Ik kijk op alle mogelijke schappen, in alle mogelijk laatjes. Maar geen agenda. Ik weet dan al wel dat ik vandaag over de zoektocht naar mijn agenda zal gaan schrijven, maar weet ook dat ik zolang ik haar niet gevonden heb geen letter op papier zal krijgen. Ik maak een laatste tocht door het huis en besluit mij in de woonkamer plat op de vloer te gooien om te zien of ik haar daar vind. Dat was een goede ingeving. Onder de stoel van Gade zie ik haar liggen! Ik vraag me niet af hoe ze daar is gekomen. Doet er niet toe. De leegte in me is weer gevuld  en ik kan aan de gang en schrijf: “Toegegeven, ik heb een tamelijk rustig bestaan…”