Afsluiting

Als ik in de spiegel kijk herken ik mij zelf nauwelijks meer. Dat heeft niets te maken met het feit dat ik aan de vooravond van mijn 71ste verjaardag sta en mijn gezicht steeds meer de trekken gaat vertonen die bij die leeftijd horen. Integendeel, het is vooral te danken aan Jennifer de kapster die op mijn aanwijzingen mijn sluike lokken danig ingekort heeft. Ik weet dat ik Gade een groot plezier doe om mijn haar op deze wijze te laten fatsoeneren en niets is mij te veel het haar naar de zin te maken.”Maakt je een stuk jonger”, is het compliment dat ik van haar in ontvangst mag nemen.
Morgen word ik DV 71. Een leeftijd die mij oud, heel oud in de oren klinkt, een leeftijd die geen van mijn broers ooit haalden. Ik ben de krakende wagen die maar door blijft lopen, zij het in een beduidend aantal versnellingen lager. Ik heb dit levensjaar afgesloten met een doktersbezoek, die mij een verwijskaart gaf voor een specialist. Specialisten hebben het druk, zeker als zij zeer gespecialiseerde  specialisten zijn. Mijn afspraak wordt gemaakt voor ergens in februari volgend jaar. Tegen die tijd zal ik daar vast over schrijven, over welke kwaal mijn lichaam nu weer wel of niet teistert en of daar enige remedie tegen bestaat. Een remedie die vast ook wel weer gepaard zal gaan met mogelijke bijwerkingen. Soms heb ik het idee dat ik eigenlijk nog maar een opeenstapeling van bijwerkingen ben en dat de ene bijwerking de andere neutraliseert. Ik ben zo’n blokkentorentje in wankel evenwicht, waar als je het verkeerde blokje er uit trekt de hele boel met donderend geraas in elkaars stort. Dus voorlopig maar geen blokjes weg trekken, braaf mijn pilletjes en injecties nemen en die beschouwen al het cement dat dit lijf nog een beetje bij elkaar houdt.
Morgen 71, het is me wat.